Για αποστολή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εδώ christos.vas94@gmail.com.

Σελίδες

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Απόψεις περί των σχέσεων μεταξύ νευρολογίας, ενδοκρινολογίας και πνευματικότητος (Γέροντος Αρσενίου Μποκά)



Κάθε ἄνθρωπος, σκεπτόμενος πάντοτε στόν κόσμο καί γιά τήν ἐπέκεινα τοῦ τάφου ζωή, θά ἔπρεπε νά φροντίζη τό σῶμα του νά εἶναι πάντα ὑγιές μέ σκοπό νά φθάση μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του σάν ἕνα ἀνθρώπινο στήριγμα στήν προσπάθεια ἁγιασμοῦ ἑνός πιστοῦ χριστιανοῦ.

Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βλέπει τόν σκοπό του μόνο σ᾿ αὐτή τήν ζωή, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι μόνο σῶμα. Τά πάθη ἐσκότισαν τήν ὅρασί του καί δέν βλέπει πλέον τίποτε.

Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό;

Ὁ Θεός ἔβαλε στήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου μερικούς θεμελιώδεις νόμους, πού καλοῦνται ἔνστικτα, ὅπως εἶναι τό ἔνστικτο τῆς συντηρήσεως τῆς ζωῆς καί τό ἔνστικτο τῆς διαιωνίσεως τῆς ζωῆς. Αὐτά τά ἔχουμε κοινά μέ ὅλες τίς τάξεις τῶν ζώων, τά ὁποῖα ὅμως τά ἔχουν σάν σταθερές καθορισμένες ἀρχές τῆς ζωῆς τους. Μόνο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τά ὑπερβαίνει μέ τήν ἐλευθερία τῆς θελήσεώς του καί μέ τήν λειτουργία τῆς συνειδήσεώς του, νά τροποποιῆ τήν φύσι αὐτῶν τῶν σταθερῶν νόμων, μέ δύο τρόπους:

Μέ τήν ἐκ νέου ρύθμισί τους, ὁπότε μετατρέπονται σέ πάθη·
Μέ τήν μετατροπή καί μεταποίησί τους σέ ἀρετές καί τήν ἐλευθερία ἀπό τήν τυραννία τους, μέσῳ τῆς ἀσκήσεως καί τῆς μεθοδικῆς πνευματικῆς μάχης.
Ἔτσι, ἐάν ὁ ἄνθρωπος ὑπερβῆ μέ τόν πρῶτο, οἱ νόμοι τῆς ὑπάρξεως φυτεύονται στήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ρυθμισθοῦν ἐκ νέου, μετά ἀπό τήν γεῦσι τοῦ δηλητηρίου τῆς ἁμαρτίας πού ἔνοιωσαν. Ἔτσι:

-τό πάθος τῆς συντηρήσεως, ἐκδηλώνεται μέ τήν λαιμαργία  καί τήν μέθη.

-τό πάθος τῆς ἰδιοκτησίας, ἐκδηλώνεται μέ τήν φιλαργυρία, τήν ληστεία, τήν τσιγγουνιά…

-τό πάθος τῆς ἀναπαραγωγῆς, ἐκδηλώνεται μέ τήν ἀκολασία καί τά ἄλλα σαρκικά ἁμαρτωλά πάθη..

-τό πάθος τῆς ἐξουσίας ἐκδηλώνεται μέ τήν ὑπερηφάνεια.

Συνεπῶς, ἕνα ἔνστικτο πού φυτεύεται σάν νόμος ὑπάρξεως στήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου, γίνεται ἁμαρτωλό πάθος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατά­θεσι τοῦ ἀνθρώπου. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό;  Ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ ὁποιου­δήποτε ἐνστίκτου τῆς φύσεως συνοδεύεται ἀπό τήν ἡδονή. Ὁ ἄνθρωπος, μόνο ὁ ἄνθρωπος, ἀνάμεσα στίς ζωϊκές ὑπάρξεις, θέλει νά διαχωρίση τήν βιολογική ἐργασία τοῦ ἐνστίκτου στά δύο, θέλει νά χωρίση τόν σκοπό τοῦ ἐνστίκτου ἀπό τήν ἡδονή πού τό συνοδεύει, ἐπιλέγοντας τήν ἡδονή καί ἀρνούμενος τόν σκοπό της. Ζητῶνας σκοπίμως τήν ἡδονή, μέ ἀναπό­φευκτες συνέπειες ἐπάνω σέ ἄλλες συνέπειες, μέ τίμημα τήν ἀπώλεια τῆς ἐλευθερίας, τήν ὁποία, ὅταν τήν εἶχε τήν χρησιμοποιοῦσε μόνο γιά τό κακό, μέ τίμημα τήν ἐκ νέου ρύθμισι τῶν ἐνστίκτων στήν ὑπέρ φύσιν ζωή, τήν ὁποίαν δέν ἐνδιαφέρεται πλέον νά τήν καλλιεργήση. Διότι ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο νόμους, διά τῶν ὁποίων κατευθύνει τήν ζωή του καί τήν δύναμι νά θέλη ἤ νά μή θέλη νά τά σέβεται, δηλαδή, ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τήν  ἐπικίνδυνη τιμή τῆς ἐλευθερίας τῆς θελήσεώς του.

Συνεπῶς, ἐάν ἀποφασίζη νά παραμένη στούς στόχους του, πού εἶναι σύμφωνοι μέ τόν Θεό, τότε θά ζήση κατά φύσιν μέ ὅλη τήν ἐλευθερία του. Ὅμως, ἐάν ἐπιλέξη νά πορευθῆ ἐναντίον τῶν νόμων τῆς ζωῆς, καί συνεπῶς ἐναντίον τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ Θεοῦ, τότε ἁμαρτάνει, φθείρεται ἡ ἐλευθερία του, ὁδηγεῖται στήν ἀναπηρία τῆς φύσεώς του καί κινδυνεύει ἡ ζωή του στήν  κυριολεξία.

Τά ἔνστικτα – αὐτές οἱ τυφλές δυνάμεις τῆς φύσεως – ἔχουν σάν σκοπό τήν προστασία τῆς ζωῆς, πού ἀπειλεῖται ἀπό τόν θάνατο. Πῶς ὅμως ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἐρύθμισαν ἐκ νέου τόν κανονικό αὐτό σκοπό τῶν ἐνστίκτων ἀκολουθώντας ἀποκλειστικά τήν ἡδονή, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στήν ἱκανοποίησί τους, ἀρνούμενοι τόν βασικό σκοπό τοῦ ἐνστίκτου; Μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ ἄνθρωποι κατήντησαν δοῦλοι τῶν παθῶν τους καί ἔχασαν πλήρως τήν ἐλευθερία τους. Ἡ ἐπιδίωξις μόνο καί μόνο τῆς ἡδονῆς, δημιουργεῖ ὅλο καί περισσότερο τήν ἐπανάληψί της μόνο γιά σωματική ἱκανοποίησι, μέχρις ὅτου φθάση ὁ ἄνθρωπος στήν καταστροφή τῶν ὁποιωνδήποτε ἠθικῶν δεσμῶν καί ἐμποδίζοντας τίς δυνατότητες τῆς κανονικῆς λειτουργίας τοῦ ἐνστίκτου, φθάνουν μερικοί στήν τρέλλα.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὑπάρχει καί δεύτερος σκοπός, πού μεταβάλλει τήν λειτουργία τοῦ ἐνστίκτου, ὁ θεῖος σκοπός, τόν ὁποῖον ἐμνημόνευσα καί παραπάνω. Διότι ἡ ἀνθρώπινη φύσις εἶναι σχηματισμένη ἀπό δύο φύσεις· μία τήν ἰδική μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ βιολογική, φυσική καί ἡ ἄλλη εἶναι ἡ πνευματική φύσις, μέ θεία καταγωγή, ἡ ὁποία κατοικεῖ προσωρινά στήν φυλακή αὐτοῦ τοῦ σώματος. Τό σῶμα καί τήν ψυχή πρέπει νά τά ὁδηγοῦμε σέ μία ἑνοποίησι, ἔτσι ὅπως ἦσαν στήν σκέψι τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας. Γι᾿ αὐτό, γιά νά μή γίνη ὁ ἄνθρωπος μόνο βιολο­γική φύσις «μόνο σάρκα», πέρα ἀπό τόν μηχανισμό τῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπου, τοποθετήθηκαν ἀπό τήν δημιουργία μας, δύο ἐνέργειες διοικητικές:

Λογοκρισία τῆς λογικῆς καί
μαρτυρία τῆς συνειδήσεως.
Γιά τόν μηχανισμό τῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἠμποροῦμε νά εἰποῦμε κατ᾿ ἀρχήν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει περίπου 13 ἑκατομμύρια νεῦρα, τά ὁποῖα ἁπαρτίζουν τό νευρικό σύστημα καί τά ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκη τροφῆς καί ἐκπαιδεύσεως:

Τό ὀξυγόνο τό ὁποῖο τά αἱμοσφαίρια τοῦ αἵματος τό φέρουν στόν ἐγκέφαλο.
Ἡ γλυκόζη εἶναι ἡ εἰδική ζάχαρι, πού ἑτοιμάζεται ἀπό τήν φύσι γιά τά νεῦρα.
Οἱ ὁρμόνες, δηλαδή τό προϊόν τῶν ἐνδοκρινῶν ἀδένων, οἱ ὁποῖες κινοῦν ὁλόκληρο τόν ὀργανισμό καί ἰδιαίτερα τό νευρικό σύστημα.
Ὁ ὕπνος, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ὕπνος εἶναι ὑποχρεωτικός, γνωρίζοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος, χωρίς τόν ὕπνο πεθαίνει.
Μία ἀντίληψις τῆς ἀναγκαίας ζωῆς τῶν νεύρων, τά ὁποῖα φέρουν μέσα τους τήν ἐγκράτεια ἀπό ὁποιαδήποτε ὑπερβολή.
Στόν ὀργανισμό μας ἔχουμε διασκορπισμένα περισσότερους ἀδέ­νες,­ τῶν ὁποίων ἡ ἐσωτερική ἔκκρισις εἶναι οἱ ὁρμόνες. Αὐτές εἶναι ἕνα εἶδος ἁλάτων, ἕνα εἶδος χημικῶν οὐσιῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν σκοπό νά ἐρεθίσουν στήν πρᾶξι ἐσωτερικά ὄργανα, νά κινηθοῦν τά νεῦρα καί νά ἀνανεωθῆ ὁ νοῦς, νά μᾶς κάνουν τήν ζωή μας εὐχάριστη καί τό σπουδαι­ότερο μ᾿ ἕνα λόγο οἱ ὁρμόνες εἶναι οἱ πράκτορες πού βοηθοῦν στήν παράτασι τῆς ζωῆς. Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτούς τούς ἀδένες εἶναι κι αὐτοί πού παράγουν τό σπέρμα στόν ἄνθρωπο, καί οἱ ὁποῖοι, πρός διάκρισι ἀπό τούς ἄλλους, ἔχουν μία διπλῆ λειτουργία, μία ἐσωτερική -ἔκκρισις ὁρμονῶν – καί μία ἐξωτερική – παραγωγή ἐκφυομένων κυττάρων· δίπλα στούς ἄλλους σκοπούς ἔχουν ἐπί πλέον νά προκαλοῦν τήν λειτουργία τῶν ἄλλων ἀδένων καί δίνουν μία εἰδική διάπλασι, γεμάτη ἀπό εὐρρωστία πού προσδιορίζει ὁλόκληρο τό σῶμα, εἴτε τοῦ ἀνδρός, εἴτε τῆς γυναικός.

Μέσα στό αἷμα εὑρίσκονται ἐκτός ἀπό τίς  ὁρμόνες καί οἱ βιταμίνες, κυτταρική ἔκκρισις τοῦ κάθε ἱστοῦ ξεχωριστά, κατόπιν ὀξυγόνο, τοξίνες, μικρόβια καί ἄλλα.

Ὅλα αὐτά εὑρισκόμενα σ᾿ ἕνα τόπο ἀποτελοῦν τό ἐσωτερικό μας περιβάλλον, τό ὁποῖον πρέπει νά ἔχη μία κανονική σύνθεσι καί καθο­ριστική θέσι γιά νά λειτουργήση φυσιολογικά ὁ ὀργανισμός μας, διότι αὐτή εἶναι ἡ ἐπίδρασις ἐπάνω στό νευρικό σύστημα καί στήν κεφαλή, στόν ἐγκέφαλο.

Γνωρίζοντας αὐτά ἠμποροῦμε νά διακρίνουμε μία σχέσι συγκρού­σεων, καθώς καί μία καλή συγκατάθεσι μεταξύ τῆς λογικῆς καί τοῦ ἐνστίκτου, ἐπειδή κατά τήν ἀντίληψι τῆς ζωῆς, αὐτοί οἱ δύο ἀδένες ἔχουν μία στενή σχέσι. Ἔτσι, κατά ἕνα ὑπερβολικό τρόπο, λειτουργοῦν ὅλοι οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει, γιά παράδειγμα, τήν ἀντίληψι τῆς ζωῆς κατά τόν Ἐπίκουρο καί τῶν διαδόχων του πού βασίζονται στήν σαρκική ἡδονή. Ὅμως, ὅταν ἔχης μία καλλίτερη ἀντίληψι γιά τήν ζωή, δηλαδή τήν χριστιανική θέωσι, τότε δέν παράγεται αὐτή ἡ ἔκκρισις ὁρμονῶν, διότι ἐγκρατεύεσαι ἀπό ἁμαρτίες σαρκικές.

από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ
ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – Μ.Δ.Γ – 2003

πηγή 

Δεν υπάρχουν σχόλια: