Η συγκλονιστική προσευχή ενός αθέου (βίντεο)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
(σὲ Ρουμανικὸ περιοδικό)
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τὶ μπορεῖτε νὰ μᾶς πεῖτε γιὰ τὸ θάρρος τοῦ Χριστιανοῦ νὰ ὁμολογεῖ σήμερα τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸ κάνει;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σήμερα οἱ Χριστιανοὶ ζοῦμε σὲ κοινωνίες ἐκκοσμικευμένες, ὅπου Θεὸς εἶναι τὸ χρῆμα. Σὲ τέτοιες συνθῆκες ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι λίγο-πολὺ ζωντανὴ σὲ ὅλα τὰ παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξα Κράτη, καὶ ἔτσι ὁ πολίτης τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, παρ’ ὅλες τὶς δυσκολίες, αἰσθάνεται ὅτι εἶναι φορέας μιᾶς ζωντανῆς παραδόσεως, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ ταυτότητα τῆς χώρας του. Μάλιστα, πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴ Δύση βλέπουν μὲ νοσταλγία καὶ ἀγωνία πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ζητοῦν τὴν μαρτυρία τῶν Ὀρθοδόξων. Τὸ ἐρώτημα «πῶς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ ὁ πιστὸς τὴν Ὀρθοδοξία» δὲν εἶναι ἁπλό. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς συνθῆκες καὶ τὰ προσωπικὰ χαρίσματα τοῦ καθενός. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ὁμολογοῦμε μὲ τὴ ζωή μας τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, δηλαδὴ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς στὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ἡ παρουσία μας νὰ ἀποπνέει τὴν χάρι τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ ἀναστημένου Χριστοῦ.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πῶς μπορεῖ νὰ μετριάζεται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἡ ἀρνητικὴ ἐπίδραση τῆς Δύσεως στὴ ζωὴ τοῦ ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ τῆς Ἀνατολῆς; Πῶς μποροῦμε εμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ βοηθήσουμε τὴν Δύση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δὲν ὑπάρχει τώρα πιὰ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ἐφόσον ὁ καπιταλισμὸς καὶ ὁ καταναλωτισμὸς ἔχουν γίνει οἱ βασικὲς ἀξίες τοῦ βίου. Πῶς μπορεῖ νὰ προστατευθεῖ τὸ φρόνημα τοῦ Χριστιανοῦ ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὄνειρο τῆς εὐμάρειας, ποὺ καταστρέφει ζωὲς καὶ συνειδήσεις; Τὸ μυστικὸ γιὰ τὸν κάθε πιστὸ εἶναι πρῶτον, νὰ διατηρήσει τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα, δηλαδή νὰ ἔχει πάντα στὸν νοῦ του τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος», καὶ δεύτερον, νὰ μὴ λησμονεῖ ὅτι ὁ βίος αὐτὸς εἶναι περίοδος ἑτοιμασίας γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ νὰ μὴ ταυτίζει τὴν ὁδὸ μὲ τὸν προορισμό. Μοναδικὸς σκοπὸς καὶ ἀληθινὴ ἀξία τοῦ βίου εἶναι νὰ ἀποτυπώσουμε μέσα μας τὴν μορφὴ τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ζοῦμε τώρα καὶ στὴν αἰωνιότητα μέσα στὸ φῶς Του. Ὅλοι οἱ ἐπὶ μέρους στόχοι πρέπει νὰ ἐκτιμῶνται ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο συμβάλλουν στὸν πρωταρχικὸ στόχο.
Στὸ ἐρώτημα «πῶς μποροῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ βοηθήσουμε τὴν Δύση», ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «μὲ τὸ νὰ εἴμαστε πραγματικὰ Ὀρθόδοξοι. Νὰ ζοῦμε τὸ μυστήριο τῆς πίστεως καὶ νὰ βιώνουμε τὸ ὀρθόδοξο ἦθος –τὴν ἀγάπη– ὅπου κι ἂν βρισκόμαστε. Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε τὴν μεγάλη σημασία τοῦ μοναχισμοῦ γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ Ὀρθόδοξου ἤθους. Τὰ μοναστήρια ποὺ λειτουργοῦν σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, εἶναι ὀάσεις χαρισματικοῦ βίου. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐκκλησίες ποὺ δὲν διατηροῦν ὀργανωμένα μοναστήρια πάσχουν περισσότερο ἀπὸ ἐκκοσμίκευση καὶ ἀπὸ θεολογικὴ σύγχυση. Μακάρι νὰ μπορέσουν νὰ τὸ καταλάβουν αὐτὸ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καὶ νὰ βοηθήσουν στὴν ἐπάνδρωση καὶ ἀνάπτυξη τῶν μονῶν, χωρὶς νὰ θεωροῦν τοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχὲς ὑπαλλήλους τους.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Σήμερα ὁ ζῆλος γιὰ την προσευχὴ ἐλλαττώθηκε περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε. Τὶ πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ γίνουμε πιὸ προσευχόμενοι; Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ὁ ζῆλος γιὰ τὴν προσευχὴ ἐλαττώθηκε, γιατὶ ἐλαττώθηκε ἡ πίστη. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος θέλει νὰ ἀποκτᾶ ἄμεσα καὶ χωρὶς κόπο αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ. Ὅταν βλέπει ὅτι αὐτὸ ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις του, καταφεύγει σὲ ἄλλα μέσα, ὅπως εἶναι ἡ μαγεία. Οἱ πιστοὶ ἐπηρεαζόμεθα ἀπὸ τοῦτο τὸ πνεῦμα. Θέλουμε ἄμεσα ἀποτελέσματα, καὶ συνήθως δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τὸ δικό μας. Μὲ ἄλλα λόγια, ὑπάρχει ἔλλειμμα πίστεως, ἐλπίδας καὶ ἀγάπης. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἀκόμη κι ἂν δὲν αἰσθανόμεθα τὴν ἀνάγκη νὰ προσευχηθοῦμε, πρέπει νὰ ὁρίζουμε ἕνα μικρὸ διάστημα καθημερινά, καὶ τὰ λεπτὰ αὐτὰ νὰ στεκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ μένουμε πιστοὶ στὸ πρόγραμμα αὐτό. Ἔτσι, σιγὰ σιγὰ ἡ προσευχὴ καλλιεργεῖται, καὶ ὁ Θεὸς κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία του στὴν καρδιά μας, καὶ ἡ προσευχὴ γίνεται ἡ φυσικὴ κατάσταση τῆς ὑπάρξεώς μας. Μιὰ σύντομη, περιεκτικὴ καὶ δοκιμασμένη προσευχὴ εἶναι ἡ λεγόμενη εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ποὺ μπορεῖ νὰ ἀπαγγελθεῖ σὲ κάθε χῶρο, χρόνο καὶ περίσταση, καὶ εἰρηνεύει τὴν καρδιὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ θείου ὀνόματος.
Τὰ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς εἶναι οἱ καρποὶ τοῦ Πνεύματος. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ ψάχνουμε γιὰ ἀποτελέσματα, γιατὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ φέρει ἄγχος, ἀγωνία ἢ καὶ πλάνη. Πρέπει μόνο νὰ στεκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ -αὐτὸ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἀξία, ἡ κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό- καὶ Ἐκεῖνος θὰ μᾶς χαρίσει αὐτὸ ποὺ γνωρίζει ὅτι εἶναι συμφέρον γιὰ τὴ σωτηρία μας.

http://koutloumous.com/el/773-2/

Η αγία Ita και η Θεία Κοινωνία.

Η αγία Ita και η Θεία Κοινωνία. 

Σύμφωνα με μία ιστορία, μία φορά στην γιορτή της Γέννησης του Χριστού, αφού προσευχήθηκε, η αγία Ita μεταφέρθηκε θαυματουργικά στο Μοναστήρι Clonfert όπου ο άγιος Brendan της έδωσε τη Θεία Κοινωνία.  

Αγγλικό κείμενο 

http://www.pravoslavie.ru/english/76816.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Οι νέοι και το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός



Σχεδόν καθημερινά στο εορτολόγιό της η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη οσίων και ασκητών, ανδρών και γυναικών, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Χριστό. Ο ουρανός ανταπέδωσε την αφιέρωση δωρίζοντας την αιώνια κοινωνία με τον Ζωοδότη. Αλλά και η Εκκλησία, ανταποκρινόμενη στο λαϊκό αίσθημα ότι τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν πρότυπα προς μίμησιν, τους κατατάσσει στο αγιολόγιό της, τους γιορτάζει, τους παρακαλεί με την προσευχή της σ' αυτούς.

  Οι μορφές αυτές διακρίθηκαν για το ασκητικό ήθος τους. Παρέδωσαν τον εαυτό τους στην αγάπη του Χριστού. Αγωνίστηκαν για την κάθαρση της καρδιάς τους από τα πάθη, τις προσκολλήσεις στο κακό και την αμαρτία. Και την ίδια στιγμή έκαναν τον χρόνο τους αιωνιότητα. Κοινωνώντας τον Θεό. Υπομένοντας τις επιθέσεις του πειρασμού. Ζώντας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή. Αλλά και παλεύοντας να αγαπήσουν τον πλησίον. Να τον διακονήσουν με την υπομονή στη συμβίωση. Με την ελεημοσύνη και τη φιλοξενία. Με την παραίτηση από το “εγώ” και το θέλημά τους. Με την πρόταξη της έμπρακτης συγχωρητικότητας.

  Το ασκητικό ήθος είναι η πρόταση της Εκκλησίας για τον άνθρωπο κάθε
εποχής, ιδιαίτερα για τον νέο. Μπορεί η νεότητα να χαρακτηρίζεται από τη διάθεση να δοκιμάσει τα πάντα, ωστόσο η ασκητικότητα είναι αυτή που κάνει τον νέο να έχει διάκριση. Να γνωρίζει τι χρειάζεται αληθινά να έχει. Ποιος είναι ο εαυτός του. Ποιος μπορεί να γίνει. Πόσο αξίζει η πρόταξη της αγάπης, ακόμη κι αν αυτή χρειάζεται κόπο και υπομονή. Ποιο είναι το αληθινό κάλλος της ζωής. Αυτό που δεν φωνάζει στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά αποκαλύπτεται στην ταπεινότητα. Στην επίγνωση ότι τα χαρίσματά μας υπάρχουν για να τα προσφέρουμε στους άλλους και να χαιρόμαστε που μπορούμε να τους αγαπούμε. Στη δύναμη που προσφέρει η προσευχή.

 Το ασκητικό ήθος ταιριάζει στο νέο διότι τον βοηθά να κάνει την μεγάλη έξοδο από το “εγώ”, αφού εργαστεί για να το πειθαρχήσει στην παραίτηση από μία άνευ όρων φιλήδονη ζωή, από μια μονόπλευρη ενασχόληση με τις επιθυμίες της τροφής, της άμετρης διασκέδασης, του συσχηματισμού με το πνεύμα του κόσμου. Είναι αντίσταση και αρχή μετάνοιας και επιστροφής σ' Αυτόν που μας αγαπά. Και μπορεί να βιωθεί όχι μόνο στα μοναστήρια, αλλά και στον κόσμο. Από την νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, το ξύπνημα της Κυριακής για τον εκκλησιασμό, την πρόταξη της παρέας και της φιλίας και όχι της σωματοποίησης των σχέσεων, την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού για κάθε πτυχή της ζωής μας, μέχρι την αποδοχή του άλλου όπως είναι και όχι όπως θα τον θέλαμε.

Δε γίνεται λόγος για ασκητικότητα στην εποχή μας. Ο εκκοσμικευμένος πολιτισμός μας, ενώ προβληματίζεται και ασχολείται με τους αγιασμένους γεροντάδες, δε θέλει να μιμηθεί τη ζωή τους. Το ασκητικό ήθος όμως και διδάσκεται και βιώνεται. Στην οικογένεια. Στην ενοριακή ζωή. Στα μοναστήρια και στην μελέτη του ασκητικού βίου. Πρωτίστως όμως στον φωτισμό που ο Θεός δίνει σ' αυτούς που Τον αναζητούν. Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην πνευματικότητα, αλλά να βάζουμε αρχή μετανοίας εκεί όπου δεν μπορούμε και να παρακαλούμε τους αγίους να μας βοηθούν, ιδίως τους νεώτερους, για να αποκτήσουμε πνευματική υγεία, η οποία λείπει από τον κόσμο μας.


 Eφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Φύλλο 21ης Ιανουαρίου 2016

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_543.html

Το βιβλίο του Kells σε ψηφιακή μορφή.

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση σας παραθέτω έναν σύνδεσμο όπου μπορείτε να ξεφυλλίσετε μια ψηφιακή μορφή του βιβλίου του Kells* εδώ

*Το βιβλίο του Kells είναι ένα βιβλίο που περιέχει τα τέσσερα ευαγγέλια. Ξεκίνησε να φιλοτεχνείτε από μοναχούς στην Iona στο μοναστήρι του αγίου Columba. Λόγο των επιδρομών των Βίκινγκς οι μοναχοί εγκατέλειψαν την Iona και πήγαν στην Ιρλανδία στο μοναστήρι του Kells (και αυτό μοναστήρι ιδρυμένο από τον  άγιο Columba), όπου και συνέχισαν να φιλοτεχνούν το βιβλίο και από αυτό το μοναστήρι πήρε το όνομα του. Διεκδικεί τον τίτλο του ποιο όμορφα διακοσμημένου βιβλίου παγκοσμίως. Φυλάσσεται στο Trinity College του Δουβλίνου.  
 

Από τον βίο της αγίας Bega Ηγουμένης στην Cumbria της Αγγλίας.

Από τον βίο της αγίας Bega Ηγουμένης στην Cumbria της Αγγλίας.



Μία ημέρα κατά τη διάρκεια ενός καυγά, τρεις μεθυσμένοι άνδρες σκότωσαν κατά λάθος έναν άλλο άνδρα και τους φυλάκισαν. Μέσα στη φυλακή σύντομα γέμισαν με αισθήματα μετανοίας. Μετάνιωσαν για τις αμαρτίες τους και άρχισαν να επικαλούνται την αγία Ηγουμένη  Bega να τους βοηθήσει.  Η αγία παρθένα τους έσωσε θαυματουργικά από την φυλακή και οι πρώην εγκληματίες βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι της. Τα δεσμά από τα οποία είχαν ελευθερωθεί θαυματουργικά οι άνδρες φυλάσσονταν στο μοναστήρι για πολύ καιρό μετά.

Μία άλλη φορά δύο άρρωστα αδέρφια (ο ένας ήταν παράλυτος και ο άλλος υπέφερε από ένα έλκος), οι γιοί ενός Γάλλου, στάλθηκαν πάνω σε ένα κάρο στο μοναστήρι της αγίας Bega μετά από ένα θαυμαστό όραμα που είχε δει ο πατέρας τους στην πόλη του Tynemouth.  Και τα δύο αδέλφια θεραπεύτηκαν αμέσως μόλις έφτασαν στο άγιο μοναστήρι.  Σαν ένδειξη της ευγνωμοσύνης τους, οι θεραπευμένοι άνδρες δώρισαν το κάρο τους στο μοναστήρι.


Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/82258.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Η προς μητρός μάμμη μου, αρχόντισσα κτηματίας στη Λοκρίδα, κάθε φθινόπωρο μετά τη συγκομιδή, άνοιγε το μυστικό προσωπικό της σεντούκι, έβγαζε το νυφικό της και το σιδέρωνε. Ήταν αυτό που κατ’ επιθυμίαν της θα την κάλυπτε και νεκρή. Μέσα στο σεντούκι είχε και δύο μικρά μπουκαλάκια. Το ένα με λάδι, το άλλο με κρασί. Τα άδειαζε στο νεροχύτη και τα γέμιζε με προϊόντα της νέας σοδειάς. Ήταν οι μέλλουσες χοές της. Οι προσφορές κατά την ώρα της ταφής.

Αυτή η ίδια μακάρια γριούλα μας είχε μάθει να μην πετάμε τη φέτα, το ψωμί με λάδι ή με ζάχαρη που μας έδινε, όταν βγαίναμε στο δρόμο για παιχνίδι. Έπρεπε, όταν χορταίναμε και δεν θέλαμε άλλο, να ανεβαίνουμε με προσοχή στη μάντρα ή στα κεραμίδια της αποθήκης και να αφήνουμε το κομμάτι το ψωμί για να το φάνε τα πετεινά του ουρανού. Πριν το ακουμπήσουμε στη μάντρα έπρεπε να το ασπαστούμε.

Αυτές οι μικρές τελετές ευσέβειας με ακολουθούν έως σήμερα και με παρηγορούν μέσα στο χαώδη κόσμο, τον σκόρπιο, τον ανερμάτιστο που ζούμε.

Αυτές οι δύο συνταρακτικές στη σοφία τους και στην απλότητά τους τελετές ερμηνεύουν το ήθος μιας άλλης γενιάς, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν πρότυπα βίου στον απορφανεμένο κόσμο μας.

Ο κόσμος που ζούμε προσβάλλει τη δημιουργία, καταστρατηγεί τους βασικούς νόμους της ζωής και της φύσης και συνεχώς παρεμβαίνει ανατρέποντας την ισορροπία.

Κι αυτό γιατί έχει καταληφθεί από το δαίμονα της αδηφαγίας, της λαιμαργίας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ηδονής, χωρίς αγάπη. Ένας κόσμος λαγνείας, χωρίς έρωτα. Ένας κόσμος που εξαντλεί την ευφυΐα του για να φτιάνει μηχανές σπατάλης.

Έλειψε το λειτουργικό ήθος, η εκκλησιαστική ενοριακή αγαπητική σχέση, η μέθεξη, η συγγνώμη και η μετάνοια.

Δεν υπάρχει ευχαριστία.

Όταν ασπαζόμαστε το κομμάτι του ψωμιού και το αφήναμε στα πουλιά, αυτό κάναμε∙ τελούσαμε μέσα στην καθημερινότητα το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τιμούσαμε τον δημιουργό μέσα στα αγαθά που μας δώρισε.

Αισθανόμαστε πως η ύλη είναι δώρο ζωής και την ευλαβούμαστε.

Ο κόσμος σήμερα φοβάται το θάνατο. Τρέχει, ιδρώνει, διαγκωνίζεται, αλληλοϋπονομεύεται, σκοτώνει γιατί φοβάται το θάνατο. Θανατώνοντας τον άλλο, έστω και ψυχικά ή συμβολικά, έχει την ψευδαίσθηση ότι ξεφεύγει από το μοιραίο. Αισθάνεται το θάνατο ως τείχος, ως εμπόδιο αξεπέραστο. Θαρρεί πως ο θάνατος είναι το τέρμα.

Δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα του μηδενός, γιατί νομίζει πως η ζωή οδηγείται στο μηδέν και παλεύει να αποφύγει την εκμηδένιση.

Η μακάρια γριούλα ήξερε την αλήθεια. Είχε συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί πίστευε στην ανάσταση. Ετοιμαζόταν για την αποδημία γιορτάζοντας και προσέφερε ως θυσία αινέσεως την προκοπή του οίκου της.

Όταν ο κόσμος δεν σέβεται τη δημιουργία και τη σπαταλά, όταν δεν αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει για τη φύση που μας δωρήθηκε, όταν φοβάται το θάνατο και τον αποφεύγει λερώνοντας τη ζωή, εξαγοράζοντάς τη με φθηνά μέσα, η ανθρωπότητα ακυρώνει το λόγο υπάρξεώς της.

Ζούμε σε μιαν εποχή ματαιώσεων, ακυρώσεων, προδοσιών, συνωμοσιών, αχαριστίας και φόβου θανάτου.

Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα;

Όταν περισσεύει τόση απελπισία, τόσος υπαρξιακός πανικός, τόσος καταναλωτικός θάνατος, φαίνεται να απέλιπε η ελπίδα.

Αλλά δεν είναι αλήθεια. Η ελπίδα δεν είναι ούτε ο ορθολογισμός της αλαζονικής επιστήμης, ούτε τα κηρύγματα των ηθικολόγων, ούτε τα συστήματα της φιλοζοφίας.

Η ελπίδα είναι το ήθος της γριούλας μάμμης μου. Είναι η ορθόδοξη ευσέβεια, η αδογμάτιστη, η απέριττη, η ταπεινή, τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας, τα τρυφερά αγγίγματα της ανοχής, οι ώρες της αγάπης, της πλησμονής, της ευχαριστίας.

Και ξέρουμε ότι υπάρχουν τέτοιες ανθρώπινες στιγμές όπου επικρατεί η χάρις και η χαρά, όπου ο θάνατος αποτάσσεται και μας πλημμυρίζει το χαροποιό πένθος. Όταν τιμάμε τη δημιουργία και προσδοκώμεν την άλλη ζωή ως αυτονόητο δώρο και έρωτα επιστροφής, ως νοσταλγία παραδείσου.

Άσωτοι είμαστε, πλάνητες και φυγάδες θεόθεν, η ατραπός της επιστροφής στο αιώνιο είναι εδώ στην άκρη της ματιάς μας. Εκζητούντες τον Κύριον ουκ έλαττωθησόμεθα παντός αγαθού.

Κώστας Γεωργουσόπουλος
(Ελλάδα και Πολιτισμός, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, 1995)

http://koutloumous.com/el/784-2/

...ουτε υποπτεύονται πώς υπάρχει κάτι πέρα από ο,τι καταλαβαίνουνε μέ τό μυαλό τους(Φ.Κόντογλου)

 'Ολοι οι απιστοι κι οσοι ειναι κολλημένοι στήν υλική γνώση, σέ καθέ εποχή καί σέ κάθε φυλή, λένε τά ιδια σάν ακούσουνε τά αποκαλυπτικά λόγια του Ευαγγελίου, καί περιπαίζουνε εκεινον πού τά πιστεύει καί τά λέγει. Κι ουτε υποπτεύονται πώς υπάρχει κάτι πέρα από ο,τι καταλαβαίνουνε μέ τό μυαλό τους.

Φώτης Κόντογλου ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ Σελ, 162

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_895.html

ΘΕΟΣ, ΠΡΟΣΩΠΟ, ΦΥΣΗ & ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου The One and the Three: Nature, Person and Triadic Monarchy in the Greek and Irish Patristic Tradition, του ιερομονάχου Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα johnsanidopoulos.com συνέντευξη του συγγραφέα, απόσπασμα της οποίας μεταφράσαμε και παραθέτουμε.

Ποια ήταν η αιτία και αφορμή που σας ώθησαν να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;

Συμμετείχα σε ένα πολυάνθρωπο συλλείτουργο σε μια μεγάλη χώρα. Πλήθος επισκόπων, ιερέων, τεράστιο εκκλησίασμα και ένα εντυπωσιακό, όμορφο τελετουργικό έδιναν την αίσθηση του ουρανού επί γης. Αλλά την ίδια στιγμή είχα μια παράξενη εντύπωση. Αντί της συνάντησης Εκκλησίας, ως λαού του Θεού, και του ίδιου του Θεού, φαινόταν σαν να υπήρχαν τρεις τάξεις ή, αν θέλετε, ‘κόσμοι’ σε μια κατιούσα ιεράρχηση: ο Θεός, ο κλήρος, και ο λαός. Ο πρώτος των λειτουργών φανέρωνε την υψηλή του θέση με κάθε δυνατό τρόπο. ‘Είναι σωστά αυτά;’ αναρωτήθηκα. Και ο λογισμός αυτός ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο βλέποντας ότι το ίδιο σχήμα υπήρχε και έξω από το μυστήριο. Ήταν ένα είδος παιχνιδιού; Μελετώντας σύγχρονα θεολογικά κείμενα, συνειδητοποίησα ότι αυτό το παιχνίδι όδευε ολοταχώς να καθιερωθεί ως υπερβατική αλήθεια, ως αντανάκλαση μιας ουράνιας δομής, του Θεού του ίδιου. Το κλειδί ήταν μια συγκεκριμένη ερμηνεία της Αγίας Τριάδος. Έτσι σκέφθηκα να ερευνήσω την πατερική Τριαδική διδασκαλία, και να αντιπαραθέσω σε μια μοντέρνα σχολή θεολογικής σκέψης (που παρουσιάζεται ως πατερική) την θεολογία και ανθρωπολογία των αγίων Πατέρων. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα και τον μοναχισμό ως την υψηλότερη έκφραση της πατερικής Τριαδικής θεολογίας και ανθρωπολογίας.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είμαστε θεολογικά ακριβείς ως προς τις έννοιες ‘φύση’ και ‘πρόσωπο’;

Διότι αυτοί οι όροι αφορούν στο μυστήριο του ανθρώπινου όντος αλλά και του Θεού, με τρόπο βέβαια ριζικά διαφορετικό αλλά και ανάλογο. Ασφαλώς δεν πρέπει να λεπτολογούμε την καθημερινή χρήση των λέξεων, όταν όμως εντοπίζεται μια διαστρέβλωση που επηρεάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και κοινωνία, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Πώς μπορεί η κατανόηση της φύσεως και του προσώπου να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την προσέγγιση του Τριαδικού δόγματος;

Νομίζω ότι πρωτεύον λάθος μας είναι η εφαρμογή κατηγοριών του κτιστού κόσμου στο άκτιστο, πράγμα που παράγει λανθασμένες εικόνες για την Τριάδα. Επιπλέον, οι σύγχρονες ερμηνείες της φύσεως και του προσώπου βοηθούν στη σχετική ολίσθηση. Έχει λησμονηθεί η πατερική θέση ότι το πρόσωπο είναι φύση με ιδιότητες. Αντίθετα, αποσπάσαμε το πρόσωπο από τη φύση. Η φιλοσοφική υπερέξαρση του προσώπου σε ένα υπερβατικό πεδίο και η καχυποψία έναντι αυτού που θεωρούμε ως φύση έχουν επηρεάσει το πώς αντιλαμβανόμεθα την Τριάδα. Ορθόδοξοι θεολόγοι έφθασαν να θεωρούν την Θεότητα ως αποτέλεσμα προσωπικού αιτίου και όχι ως Θεότητα από τη φύση της. Ανακάλυψαν μέσα στην Τριάδα ένα πρόσωπο που βρίσκεται υπεράνω όλων και υπαγορεύει τα πάντα, τον Πατέρα, ο οποίος έχει ‘προτεραιότητα’, ως πρόσωπο, έναντι της ίδιας της θείας φύσης του. Όμως, ο Θεός είναι φύσει Θεός, και η Θεία φύση είναι ο ‘πλούτος’ στον οποίον ‘ενθεωρούνται’ τα Πρόσωπα. Για τους αρχαίους Πατέρες πρόσωπο, ετερότητα, ισότητα, ενότητα, ποικιλία, αναδεικνύονται και στηρίζονται στην κοινή φύση. Εάν η τελευταία παραθεωρείται ή υποτιμάται, όλα χάνουν το ουσιώδες περιεχόμενό τους.

Υπάρχουν θεολογικές και ανθρωπολογικές συνέπειες από μια λανθασμένη κατανόηση της σχέσης φύσεως και προσώπου;

Κάθε λανθασμένη αντίληψη έχει συνέπειες στη ζωή μας. Η σύνδεση φύσεως και ανάγκης—στην οποία συνηγορούσε ο Αρειανισμός όσο και η μοντέρνα φιλοσοφία—και η ταύτιση της φύσεως με την πτωτική κατάσταση της δημιουργίας, υποκίνησαν μια μακρά διαλεκτική σύγκρουση ανάμεσα στη φύση και το πρόσωπο, και τελικώς υπερύψωσαν το πρόσωπο, όχι απλά ως ύψιστη αξία αλλά ως οντολογική κατηγορία. Η κτιστή φύση θεωρήθηκε ως πηγή της αμαρτίας και της φθοράς. Αντίθετα, η αγάπη και η θέληση αποδόθηκαν στο πρόσωπο ως υπεράνω της φύσεώς του. Αν λοιπόν δούμε την αγάπη και τη θέληση ως προσόντα-ιδιότητες του προσώπου, καλλιεργούμε εγωκεντρικά θελήματα και αλαζονικές γνώμες (αφού αγάπη και θέληση γίνονται ίδιον κτήμα). Από την άλλη μεριά, η αποδοχή του προσώπου ως υπέρτατης οντολογικής κατηγορίας περικλείει τη έννοια της δομής και της υποταγής. Σκεφθείτε την ιδέα ότι το πρόσωπο ταυτίζεται με το είναι σας, και αυτό το είναι δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης σας, αλλά είναι δώρο που χαρίζεται από τον άλλον (άνθρωπο), του οποίου η ‘προσωπική’ αγάπη δίνει σε σας την ταυτότητά σας. Δεν μπορεί να υπάρξει πιο εκλεπτυσμένη και υπόγεια ανατροπή των ιδεών της αμοιβαιότητας, της ελευθερίας, της ευθύνης, ακόμη και της δημοκρατίας. Πιο ενδιαφέρον γίνεται το θέμα αν η παραπάνω ερμηνεία εφαρμοσθεί στην εκκλησιολογία. Δίνοντας τόσο μεγάλη έμφαση στον ρόλο του ‘πρώτου’ στην ιεραρχία—του προσώπου, δηλαδή, που προβάλλεται στην θέση του Θεού-Πατρός—δημιουργούμε απολυταρχικά μοντέλα Εκκλησίας και κοινωνίας, όπου ο θεσμός—εν προκειμένω, ο θεσμός του πρωτείου—καταντά το μέσον που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό.

Το βιβλίο χαρακτηρίσθηκε ως ‘πολιτισμένη αλλά πολυεπίπεδη κριτική’ στις θέσεις του μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα.

Ο Σεβασμιώτατος έχει καθιερωθεί ως ο θερμότερος υποστηρικτής αυτής της περσοναλιστικής θέσης. Ο τριαδικός περσοναλισμός του έχει οδηγήσει σε ένα είδος επισκοπομονισμού και μια νέα εκτίμηση της ιδέας του πρωτείου. Δεν είναι βέβαια ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος θεολόγος που υιοθέτησε μια περσοναλιστική ερμηνεία της Τριάδος. Η αιτία που εστιάζω στο έργο του είναι το ότι σε αυτόν οφείλεται η ανάμειξη της Ελληνικής πατερικής παράδοσης στη σύγχρονη συζήτηση για το πρόσωπο. Ταυτόχρονα επιμένω ότι σε μια εποχή παθιασμένων αψιμαχιών, θερμών αντιδράσεων και επιθετικών συμπεριφορών οφείλουμε να παραμείνουμε πολιτισμένοι και ευγενείς.

Γιατί πιστεύετε ότι η μοναστική θεολογική μαρτυρία είναι σημαντική για την κατανόηση της σχέσης φύσης και προσώπου;

Ο πυρήνας της θεολογικής μαρτυρίας του μοναχισμού είναι η θέα του Θεού ή, με άλλη ορολογία, η μετοχή στις άκτιστες ενέργειές Του. Αυτή είναι μια κατάσταση που απαιτεί ασκητικό αγώνα. Ο αγώνας αυτός στοχεύει στην καθαρότητα της καρδίας, δηλαδή, την ταύτιση του προσωπικού θελήματος (που είναι καρπός της φιλαυτίας) με το φυσικό θέλημα, που ακολουθεί τον Θεό και το αγαθό. Διά του ασκητικού αγώνα, εν χάριτι Θεού, ο άνθρωπος βρίσκει την ενότητά του με την ανθρωπότητα και βλέπει όλη την ανθρωπότητα ως τον ένα Αδάμ. Συνάμα, ο μοναχισμός επιβεβαιώνει τον προσωπικό χαρακτήρα των πνευματικών χαρισμάτων, και μαρτυρεί για το αξίωμα κάθε προσώπου και για την αμεσότητα της σχέσης του με τον Θεό. Η ωραία μουσική παράγεται από διαφορετικές νότες. Στον μοναστικό βίο πρόσωπο και φύση δεν θεωρούνται σε αντιπαράθεση. Η φύση δηλώνει ισότητα, αξιοπρέπεια, και επίσης δυνατότητα ενώσεως με τον Θεό, αφού μάλιστα ο Θεός την προσέλαβε και την θέωσε. Από την άλλη, ανθρωπότητα δεν νοείται παρεκτός μέσα σε συγκεκριμένα πρόσωπα, και κάθε μοναχός, ως πρόσωπο, καλείται να φθάσει σε αυτή την ενότητα με την ανθρωπότητα. Αγωνιζόμενος για την απλότητα με μια ιερή σύμπτυξη-ενοποίηση όλων των διαιρέσεων σε θεοειδή μονάδα (κατά τον άγιο Διονύσιο), ξανασμίγει τους δύο αυτούς ‘κόσμους’, το συγκεκριμένο πρόσωπο με τη φύση, το όλον. Αυτά δεν είναι ‘πνευματικότητα’ για μια ελίτ, αλλά η καρδιά του Χριστιανισμού.

http://koutloumous.com/el/767-2/

Άγιος Ethelbert (Έθελμπερτ) της Ανατολικής Αγγλίας, βασιλιάς και μάρτυρας. Ημέρα μνήμης 20 Μαΐου/2 Ιουνίου.

Άγιος Ethelbert (Έθελμπερτ) της Ανατολικής Αγγλίας, βασιλιάς και μάρτυρας. Ημέρα μνήμης 20 Μαΐου/2 Ιουνίου.

  

Ο άγιος Ethelbert (επίσης γνωστός σαν Albert ή Albright), βασιλιάς της Ανατολικής Αγγλίας και μάρτυρας, τιμάται σαν ο κύριος πολιούχος άγιος της πόλης του Hereford στην δυτική Αγγλία. Τιμάται επίσης ιδιαίτερα στις πόλεις Norfolk και Suffolk στην ανατολική Αγγλία, όπου 12 αρχαίες εκκλησίες και πολλά εκκλησάκια ήταν αφιερωμένα σε αυτόν.

Υπάρχουν πολλές παρόμοιες εκδόσεις του βίου του γραμμένες όχι νωρίτερα από δύο αιώνες μετά το θάνατο του. Το μαρτύριο του καταγράφηκε πρώτη φορά στα Αγγλοσαξονικά χρονικά και τοποθετήθηκε στο έτος 794. Από εκεί μαθαίνουμε πως ο βασιλιάς  Offa της Mercia διέταξε τον αποκεφαλισμό του βασιλιά Ethelbert της Ανατολικής Αγγλίας. Οι ακόλουθοι συγγραφείς οι οποίοι έζησαν σε μετέπειτα περίοδο έγραψαν ιστορίες για τον βίο του: ο μοναχός   Florence του Worcester (αρχές του 12ου αιώνα), ο ιστορικός William του Malmesbury (12ος αιώνας), ο μοναχός και συγγραφέας Osbert του Clare, ο χρονικογράφος Gerald της Ουαλίας (1146-1223), ο ιστορικός Richard Cirencester (15ος αιώνας). Παρακάτω ο βίος του αγίου Ethelbert σύμφωνα με τις πρώτες πηγές.

Πιθανόν γεννήθηκε το 779 σε μία Χριστιανική οικογένεια που ανήκε στην αρχαία βασιλική γενιά της Ανατολικής Αγγλίας.  Το όνομα του πατέρα του ήταν Aethelred και η μητέρα του ονομαζόταν Leofruna. Ανατράφηκε με χριστιανικές παραδόσεις και διαπαιδαγωγήθηκε στο μοναστήρι του αγίου  Edmund στο Bury. Από την παιδική του ηλικία ο Ethelbert ήταν πολύ σοβαρός, ευγενικός, καλόκαρδος, φιλικός και ήταν γεμάτος από την επιθυμία να μιμηθεί τον Χριστό σε όλα. Εκείνο τον καιρό το μεγαλύτερο μέρος της Αγγλίας ελεγχόταν από τον βασιλιά Offa της Mercia,  ο οποίος είχε τη μεγάλη φιλοδοξία να κυριεύσει όλη την Αγγλία και κάποια μέρη της Ουαλίας και ήθελε η Εκκλησία να είναι υπόδουλη στην εξουσία του. Μια σειρά από εκτεταμένα έργα που σώζονται ακόμη κοντά στα σύνορα με την Ουαλία ονομάζονται «Offa’s Dyke (τα αναχώματα του Offa)» και υπενθυμίζουν την δίψα αυτού του βασιλιά για δύναμη.

Όταν ο Ethelbert ήταν 14 χρονών, ο πατέρας του πέθανε και ο νεαρός άνδρας στέφθηκε βασιλιάς και άρχισε να κυβερνάει το βασίλειο του. Ήταν το έτος 793 ή το 794 που έγινε πρόταση γάμου στον Ethelbert όμως ο αφοσιωμένος βασιλιάς αρνήθηκε αρχικά, επιθυμώντας να κρατήσει την παρθενία του.  Όμως καθώς χρειαζόταν έναν διάδοχο, ο  Ethelbert δέχθηκε τελικά. Ο σύμβουλος του, Oswald, πρότεινε σαν υποψήφια νύφη την κόρη του βασιλιά Offa και της βασίλισσας Cynethryth της Mercia, την Alfreda (επίσης γνωστή σαν Etheldritha). Ο Ethelbert και όλη η βασιλική αυλή συμφώνησαν. Μόνο η μητέρα του αγίου, η  Leofruna, ήταν διστακτική καθώς φοβόταν την οικογένεια της Mercia και την ατιμία της. Παρόλα αυτά, αποφασίστηκε πως ο Ethelbert θα ταξίδευε για την Mercia.

Μόλις ο βασιλιάς ίππευσε το άλογο του, ένας ξαφνικός σεισμός συνέβη που έκανε όλους τους συντρόφους του να πανικοβληθούν. Η Leofruna είδε σε αυτό ένα σημάδι από τον Κύριο πως ο γιος της δεν θα γυρνούσε ποτέ στο σπίτι ζωντανός. «Ας γίνει το θέλημα του Θεού!» είπε ο Ethelbert. Όμως ακόμη ένα σημάδι ακολούθησε. Ο ήλιος σκοτείνιασε και εξαπλώθηκε μια τόσο πυκνή ομίχλη γύρω ώστε όλοι όσοι συνόδευαν τον βασιλιά δεν μπορούσαν να δουν ο ένας τον άλλο ή οτιδήποτε κοντά τους. Βλέποντας αυτή την έκλειψη ηλίου, ο βασιλιάς διέταξε όλους να γονατίσουν και να προσευχηθούν μαζί: «Μακάρι ο Κύριος να μας ελεήσει!» είπε. Αφού προσευχήθηκαν η ομίχλη διαλύθηκε.    

Στον δρόμο τους για τη Mercia ο Ethelbert γέμισε με πνευματική χαρά και ζήτησε από τους συντρόφους του να τραγουδήσουν χαρούμενα τραγούδια, υποσχόμενος να δώσει το βραχιόλι του στον ποιο ταλαντούχο τραγουδιστή. Άρχισαν να τραγουδούν πνευματικούς ύμνους και τραγούδια σχετικά με την βασιλική γενιά του. Ο βασιλιάς έβγαλε το βραχιόλι του αμέσως και υποσχέθηκε και άλλα δώρα. Τελικά έφτασαν στην Mercia, αποφασίζοντας να σταματήσουν στο Sutton στο σημερινό Herefordshire. Την επόμενη νύχτα ο Ethelbert είχε ένα περίεργο όραμα: ο τόπος του είχε καταστραφεί και η μητέρα του ερχόταν προς το μέρος του θρηνώντας. Την ίδια στιγμή ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε ένα όμορφο πουλί με χρυσά φτερά το οποίο πέταξε πολύ ψηλά στους ουρανούς, όπου τελικά άκουσε την αγγελική χορωδία να δοξολογεί την Παναγία Τριάδα. Αφού ξύπνησε, ζήτησε από τον σύμβουλο του Oswald να του εξηγήσει το όνειρο. Ο  Oswald παρέμεινε σιωπηλός για λίγο και έπειτα είπε: «Ώ, βασιλιά! Ότι και να σου συμβεί, με το έλεος του Θεού θα είναι για καλό.»  

Έτσι, ο Ethelbert έστειλε τους αγγελιοφόρους του με δώρα στον βασιλιά Offa ενώ αυτός ακολουθούσε από πίσω. Παρόλα αυτά, ο Offa, πίστεψε στις πονηρές και ψεύτικες φήμες που διαδόθηκαν από την ασεβή γυναίκα του την  Cynethryth πως ο νεαρός βασιλιάς ερχόταν με τον πονηρό σκοπό να εισβάλει στο βασίλειο του. Καθώς ο ευλαβείς  Ethelbert πλησίαζε το κάστρο, η νεαρή Alfreda, η οποία προοριζόταν για νύφη του, τον είδε από το παράθυρο. Η νεαρή πριγκίπισσα έτρεξε αμέσως στην μητέρα της φωνάζοντας:  «Αγαπημένη μου μητέρα! Ο βασιλιάς  Ethelbert έφτασε! Είναι τόσο καλός νέος! Σίγουρα θα τον παντρευτώ!» Αυτά τα λόγια εξόργισαν την Cynethryth, πήγε βιαστικά στον σύζυγο της Offa και του είπε: «Οι φήμες είναι αληθινές.  Εάν πραγματοποιηθεί αυτός ο γάμος, θα χάσεις το βασίλειο σου πολύ σύντομα. Πήγαινε και πρόσφερε τα μισά από τα πλούτη σου σε εκείνον που συμφωνεί να τον σκοτώσει.»

Ο Ethelbert καλωσορίστηκε κοντά στο κάστρο από τον  Wimbert, έναν υπεύθυνο της βασιλικής αυλής, ο οποίος (μετά από μια συζήτηση με τον βασιλιά) θα δολοφονούσε με ύπουλο τρόπο τον ανυποψίαστο βασιλιά της Ανατολικής Αγγλίας. Ο Ethelbert κατέβηκε από το άλογο του και είπε πως επιθυμούσε να μιλήσει με τον βασιλιά  Offa. Ο  Wimbert του είπε ύπουλα πως ο βασιλιάς γνώριζε για τον ερχομό του και τον περίμενε όμως έπρεπε να αφήσει το σπαθί του γιατί δεν ήταν πρέπον να εμφανιστεί μπροστά στο βασιλιά με ένα όπλο σε καιρό ειρήνης. Ο αφελής  Ethelbert παρέδωσε το σπαθί του και συνοδευόμενος από πολλούς ευγενείς κατευθύνθηκε προς τον βασιλιά. Πήγε στον Offa και οι πόρτες γύρω τους έκλεισαν. Έπειτα αιχμαλώτισαν και έδεσαν τον αθώο Ethelbert και τον χτύπησαν πολλές φορές.  Μετά από αυτό ο Wimbert αποκεφάλισε τον Ethelbert με το ίδιο του το σπαθί (με το σπαθί του Ethelbert). Η νεαρή Alfreda θρήνησε τον χαμό του μνηστήρα της με πολύ πίκρα και χωρίς να μπορεί να αντέξει την σκληρότητα των γονιών της, αποσύρθηκε στην Κορνουάλλη στους βάλτους του  Lincolnshire όπου έζησε σαν ασκήτρια για σαράντα χρόνια.  Γνωστή για τις προφητείες της, η Alfreda κοιμήθηκε το 835 και έπειτα τιμήθηκε σαν αγία (ημέρα μνήμης 2/15 Αυγούστου).  

Από τότε ο Ethelbert έγινε γνωστός και τιμόταν σαν μάρτυρας από τους Άγγλους, ένας άγιος του Θεού ο οποίος κέρδισε άφθονη θεϊκή χάρη. Παρότι ο Ethelbert δεν πέθανε για τον Χριστό, έπεσε θύμα του κακού, όντας πολύ ευλαβείς, έτσι τιμάται σαν μάρτυρας. Ο βασιλιάς Offa, ο οποίος κανόνισε την δολοφονία του, δεν μετανόησε (σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές) και τον θυμούνται σαν έναν βίαιο βασιλιά με λαγνεία για δύναμη. Υποθέτεται πως ο τόπος του μαρτυρίου του αγίου Ethelbert ήταν ο βασιλικός οίκος κοντά στο Sutton.    

Αφού δολοφόνησε τον Ethelbert, ο Offa διέταξε να πεταχτεί το σώμα του μέσα στους βάλτους κοντά στον ποταμό Lugg, ο οποίος  ρέει εκεί κοντά. Μία στήλη φωτός εμφανίστηκε πάνω από τον τόπο πολλές φορές και πολλοί άνθρωποι  είδαν τη στήλη να λάμπει. Μία πηγή με άγιο νερό ανέβλυσε κοντά στο σημείο και θεράπευσε τους αρρώστους από πολλές ασθένειες. Το πηγάδι με το άγιο νερό υπάρχει μέχρι και σήμερα. Λίγο καιρό μετά ένας ιερέας είδε ένα θαυμαστό όραμα. Σε αυτό το όραμα έλαβε την εντολή να πάει στον τόπο που σήμερα είναι γνωστός σαν Marden στο Herefordshire και να βρει έναν υπέροχο θησαυρό κοντά στον ποταμό  Lugg. Έλαβε επίσης την εντολή να βάλει το σώμα του αγίου σε ένα κάρο που θα το σέρνουν βόδια και να το στείλει στον τόπο που ονομάζεται   Fernley κοντά στις ακτές του ποταμού Wye. Αυτός ο τόπος σχετίζεται με το σημερινό Hereford. Ο ιερέας μαζί με τον φίλο του Ecgmund βρήκαν το σώμα του αγίου βασιλιά μαζί με το κομμένο κεφάλι του. Όλα ήταν μέσα στη λάσπη όμως ένα ασυνήθιστο φως έβγαινε από μέσα τους. Ο ιερέας έπλυνε το σώμα, τα τύλιξε με ρούχα και τα έβαλε στο κάρο (το σώμα και το κεφάλι.)    

Μόλις έφτασαν στον τόπο με το όνομα Lyde, το κεφάλι του αγίου έπεσε από το κάρο χωρίς να το αντιληφθούν. Εκείνη τη στιγμή κάποιος τυφλός άνδρας περπατούσε στην περιοχή. Ξαφνικά σκόνταψε πάνω σε κάτι και ο τυφλός άνδρας κατάλαβε πως ήταν ένα ανθρώπινο κεφάλι.  Φωτισμένος με τη χάρη του Θεού, σήκωσε το άγιο κεφάλι και φώναξε: «Ethelbert που δολοφονήθηκες με την ανέντιμη εντολή του Offa! Λυπήσου με και δώσε μου την όραση μου!» Και καθώς ζήτησε την όραση του με αληθινή πίστη, του δόθηκε αμέσως. Έτρεξε προς το κάρο με το κεφάλι στα χέρια του. Το πρόλαβε σε ένα σημείο με το όνομα  Shelwick.  Φώναξε: «Σταμάτα, σταμάτα, ιερέα! Κρατάω το πολύτιμο κόσμημα που έχασες κατά λάθος αλλά χάρη σε αυτό θεραπεύτηκαν τα μάτια μου!» Και τους διηγήθηκε τι του είχε συμβεί. Όλοι τους ευχαρίστησαν τον Θεό για το θαύμα Του και συνέχισαν τον δρόμο τους για το Fernley.

Όταν πλησίαζαν στον προορισμό τους το κάρο σταμάτησε για λίγο και άγιο νερό ανέβλυσε σε αυτό το σημείο αμέσως. Στο παρελθόν το νερό του θεράπευσε πολλούς ανθρώπους από πληγές και έλκη. Αυτό το πηγάδι του αγίου Ethelbert παρότι δεν σώζεται ολόκληρο, μπορεί να εντοπιστεί στην πόλη του Hereford μέχρι σήμερα, όχι μακριά από τον Καθεδρικό ναό του αγίου. Τελικά οι ταξιδιώτες έφτασαν στο σημείο όπου σήμερα στέκεται ο Καθεδρικός του  Hereford. Εμπνεόμενοι από τη θεία χάρη, αποφάσισαν πως τα λείψανα του αγίου θα αναπαύονταν εκεί. Λίγο μετά ένας ευγενείς ονόματι Milfrid έχτισε έναν εξαιρετικό Καθεδρικό εκεί και τοποθέτησε τα άγια λείψανα μέσα του. Η πρώτη επισκοπή με μία μικρή εκκλησία υπήρχε στο  Hereford από το 676 και το χτίσιμο του πρώτου Καθεδρικού που περιείχε τα λείψανα του αγίου Ethelbert τοποθετείτε γύρω στο 830.

Πολλά θαύματα έγιναν εκεί και ο Καθεδρικός ήταν διάσημος προσκυνηματικός τόπος. Δυστυχώς, το 1055 ο επαναστάτης  Elfgar, γιος του Leofric, Κόμης της Mercia, λεηλάτησε το  Hereford σκοτώνοντας μερικούς από τους κατοίκους του και το 1056 Ουαλικές δυνάμεις  έκαψαν τον Καθεδρικό του  Hereford* και δολοφόνησαν εφτά κληρικούς οι οποίοι υπερασπίζονταν την είσοδο της εκκλησίας. Φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του αγίου Ethelbert καταστράφηκε. Το κεφάλι του μεταφέρθηκε στο Westminster του Λονδίνου όπου η τιμή του εξαπλώθηκε. Ο Athelstan, ο τελευταίος άγιος Ορθόδοξος επίσκοπος του  Hereford, ο οποίος ήταν επίσκοπος για πάνω από σαράντα χρόνια και στα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής του ήταν τυφλός, πέθανε το 1056,  μη μπορώντας να αντέξει μια τέτοια απώλεια.

*Ο Καθεδρικός χτίστηκε και πάλι μετά και σήμερα ανήκει στους Αγγλικανούς.
 


Αγγλικό κείμενο http://www.pravoslavie.ru/english/79713.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Η Παναγία μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον άγιο Ethelbert τον βασιλιά της Ανατολικής Αγγλίας.

Στην παραπάνω αγιογραφία βλέπουμε την Παναγία μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον άγιο Ethelbert τον βασιλιά και μάρτυρα της Ανατολικής Αγγλίας. Έργο του Peter Murphy.  

Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας!

Να είστε προσεκτικοί. Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας! Να στρέφετε τους λογισμούς σας μακριά από εκείνα, που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνετε σε εκείνα, που είναι Αιώνια. Έτσι θα βρείτε την χαρά, που ποθεί η ψυχή σας, και για την οποία διψά η καρδιά σας.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_96.html

Προσευχή στην Ακτή του Αγίου Columba

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τον πατέρα Σεραφείμ Αλντέα* να προσεύχεται μαζί με πιστούς στην Ακτή του αγίου Columba στην νήσο Iona της Σκωτίας όπου ο άγιος είχε χτίσει το γνωστό μοναστήρι του.

*Ο  πατέρας Σεραφείμ Αλντέα είναι Ρουμάνος Ιερομόναχος ο οποίος επιθυμεί να χτίσει ένα Ορθόδοξο μοναστήρι αφιερωμένο σε όλους τους Κέλτες αγίους στην νήσο Mull της Σκωτίας.
Για την φωτογραφία και για να επισκεφτείτε τη σελίδα του π. Σεραφείμ Αλντέα κλικ εδώ

Από τον βίο του αγίου Flannan Ηγουμένου του Killaloe της Ιρλανδίας.

Από τον βίο του αγίου Flannan Ηγουμένου του Killaloe της Ιρλανδίας. Ημέρα μνήμης 18/31 Δεκεμβρίου.



Μία φορά, όταν ο άγιος Flannan ήταν μοναχός στο μοναστήρι του Killaloe και ζύμωνε, ένα υπερφυσικό φως εμφανίστηκε από το αριστερό του χέρι το οποίο φώτισε όλο τον γύρο χώρο.  Ακούγοντας για αυτό το θαύμα, ο άγιος  Molua (προηγούμενος ηγούμενος του Killaloe) έδωσε εντολή ο Flannan να γίνει ο επόμενος  ηγούμενος. Ο Flannan έγινε ένας ταλαντούχος ηγούμενος και κήρυκας και πολλοί άνθρωποι τον αγάπησαν. Όπως και πολλοί άλλοι Κέλτες άγιοι, ο  Flannan ήταν ένας περιπλανώμενος ιεραπόστολος.  Η ίδρυση των εκκλησιών στο νησί του Inishbofin στο Galway και στο νησί του Inishlannaun στη Lough Corrib (η δεύτερη μεγαλύτερη Ιρλανδική λίμνη που βρίσκεται στα δυτικά της Ιρλανδίας) είναι δικό του έργο.  Στο Inishbofin υπάρχουν απομεινάρια από το πηγάδι του αγίου Flannan σε ένα κοιμητήριο. Ο άγιος άντρας έχτισε εκκλησίες σε όλη την αρχαία επικράτεια του Munster και επισκέφτηκε και τη Νήσο του Ανθρώπου.  Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας του Flannan τα χωράφια στην περιοχή παρήγαγαν πολύ πλούσια σπαρτά, ψάρια διαφόρων ειδών βρίσκονταν σε αφθονία στην κοντινή θάλασσα, δεν υπήρχε ξηρασία, τα δάση παρήγαγαν φουντούκια και μούρα σε αφθονία και οι ντόπιοι ζούσαν ειρηνικά.    

Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/89287.html

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Τα άμφια της Αγίας Τραπέζης, η σημασία και ο συμβολισμό τους

Σκοπός της ζωής του κάθε Χριστιανού, είναι να μετέχει στη ‘’Τράπεζα του Κυρίου’’, που χαρίζει την αιώνιο ζωή, μέσω των αγίων μυστηρίων Του.
Αυτός ο σκοπός επιτυγχάνεται, όταν ο άνθρωπος κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Ο χριστιανός χρειάζεται να περάσει από πολλά στάδια, όπως η εξομολόγηση και η νηστεία, για να φθάσει στο σκοπό του, στη Θεία Ευχαριστία, το Μυστήριο των Μυστηρίων.

Το ιερότερο αυτό Μυστήριο, τελείται στο ιερότερο σημείο του ναού, στην Αγία Τράπεζα, που συμβολίζει το τάφο του Κυρίου μας.
Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ονομάζει την Αγία Τράπεζα ‘’αγιωτάτη, καθέδρα, τόπο του Θεού, μνήμα του Χριστού’’, για να αναδείξει έτσι την ιερότητά της. Γι’αυτό και πάνω της τίθεται μόνο το ιερό Ευαγγέλιο, δύο κηροπήγια και το μεγάλο αρτοφόριο.


Ως ένδειξη τιμής για όσα τελούνται, η Αγία Τράπεζα καλύπτεται με ιερά άμφια. Αυτά είναι η σινδών, το κατασάρκιον, η ενδυτή, το ειλητό και το αντιμήνσιο.

Η σινδών ήταν το πιο παλιό κάλυμμα και είχε χρώμα λευκό. Κάθε φορά που επρόκειτο να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία ξεδιπλωνόταν πάνω στην Αγία Τράπεζα, μέχρι το τέλος της Θείας Κοινωνίας.
Συμβόλιζε το σεντόνι με το οποίο ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας είχε τυλίξει τον Κύριο κατά την Αποκαθήλωση.




Ωστόσο, η σινδών αντικαταστάθηκε ή μάλλον εξελίχθηκε στο κατασάρκιον ή κατάσαρκα. Έχει αυτή την ονομασία καθώς έχει παρόμοιο συμβολισμό με αυτόν της σινδώνος.
Τοποθετείται κατά τη τελετή των εγκαινίων του ναού και δένεται μόνιμα στην Αγία Τράπεζα.
Το κατασάρκιο δεν είναι ορατό, καθώς από πάνω του απλώνεται η ενδυτή. Η ονομασία της προέρχεται από το ρήμα ενδύω και μαρτυρείται από τα μέσα του τετάρτου αιώνα.
Κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης συμβολίζει τα λαμπερά ιμάτια του Χριστού κατά τη Μεταμόρφωση Του στο όρος Θαβώρ και κατά τον Γερμανό Κωνσταντινουπόλεως συμβολίζει την αγκαλιά της Θεοτόκου.
Ως επί το πλείστον συναντούμε φυτικές παραστάσεις, όπως αμπέλια, ενώ στο μπροστινό της τμήμα έχει κεντητό σταυρό ή κάποια εικόνα, που στην εκκλησιαστική ορολογία ονομάζεται ταβλίον.

Το χρώμα της ενδυτής εναλλάσσεται ανάλογα με τις εκκλησιαστικές περιόδους. Για παράδειγμα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή το χρώμα της είναι πένθιμο.



Το επόμενο άμφιο είναι το ειλητό. Είναι ένα μικρό ορθογώνιο ύφασμα που απλώνεται μόνο κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, μετά την απόλυση των κατηχουμένων.
Το ειλητό πάνω στο οποίο εναποτίθενται τα Τίμια Δώρα μετά την Μεγάλη Είσοδο, περικλείει όλο το περιεχόμενο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς συμβολίζει τη Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Γι’αυτό το λόγο απεικονίζει τον επιτάφιο και συχνά περιμετρικά του υπάρχει η επιγραφή: «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο». Πέραν της συμβολικής υπάρχει και πρακτική σημασία, καθώς προφυλάσσει τα Άγια επί της Αγίας Τραπέζης.

Η ονομασία του τελευταίου αμφίου, του αντιμηνσίου, προέρχεται από την ελληνική λέξη "αντί" και τη λατινική "mensa" που σημαίνει τράπεζα.



Ουσιαστικά το αντιμήνσιο σημαίνει "αντιτραπέζιο". Ονομάστηκε έτσι, γιατί αναπληρώνει την εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.
Χρησιμοποιείται δηλαδή όπου δεν υπάρχει εγκαινιασμένος ναός ή σε περίπτωση τέλεσης της Θείας Λειτουργίας σε υπαίθριο χώρο.
Η χρήση γενικεύθηκε κατά τη περίοδο της Εικονομαχίας, όταν οι Ορθόδοξοι διώχθηκαν από τους ναούς και δεν είχαν που να λειτουργούνται.
Έτσι οι λειτουργίες γίνονταν σε οίκους και χρησιμοποιούνταν το αντιμήνσιο, καθώς δεν υπήρχε εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.

Η βασική διαφορά του ειλητού με το αντιμήνσιο είναι πώς το τελευταίο έχει θήκη που εντός αυτής τοποθετούνται ιερά λείψανα, όπως ακριβώς συμβαίνει στην Αγία Τράπεζα, κατά τα εγκαίνια.

Τέλος, αξίζει να τονίσουμε και να διευκρινίσουμε, πώς δε πρέπει το ειλητό να συγχέεται με το αντιμήνσιο λόγω της εξωτερικής τους ομοιότητας.

Αυτή η σύγχυση μπορεί να οδηγήσει σε λειτουργική παρατυπία, αφενός γιατί το ειλητό δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μη εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα και αφετέρου γιατί το αντιμήνσιο δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σε εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.
Γεώργιος Δαγκλής Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_713.html#more

Η ψυχή του εφήβου είναι ένα χωράφι… (Γέροντας Μύρων Σιμωνοπετρίτης)

Να μην είστε αυστηροί ιδίως με τους εφήβους σας! Η ψυχή του εφήβου είναι ένα χωράφι… Κατεβαίνουν λοιπόν όσο ο καιρός περνά, 4 ποτάμια ορμητικά σαν χείμαρροι πάνω της!
Το βιολογικό ποτάμι, το γνωστικό, το συναισθηματικό και το κοινωνικό. Το τι κατεβάζουν αυτά τα ποτάμια στο χωράφι της ψυχής! Πόσα μπάζα, πόσα άχρηστα αντικείμενα! Και ο γονιός τι πρέπει να κάνει; Να κάνει τα αποστραγγιστικό έργο! Με καρτερία και υπομονή το οργώνει όπως είναι! Και να είστε σίγουροι πως αν έχει σπείρει κάποτε, το χωράφι θα γίνει καρπερό και γόνιμο! Στα νέα τα παιδιά που έρχονται να εξομολογηθούν τους λέω να κάνουν σωστή, όσο μπορούν, διαχείριση σε τρία πράγματα: Στο χρήμα, στο χρόνο και στο συναίσθημά τους! Αν μπορέσουν να διαχειριστούν αυτά τα τρία κατά Θεόν, τότε θα πορευτούν καλά και Θεαρέστως! Αν όχι…

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_24.html

Από τον βίο του αγίου Finnian Ηγουμένου του Clonard της Ιρλανδίας.

Από τον βίο του αγίου Finnian Ηγουμένου του Clonard της Ιρλανδίας.




Όταν η μητέρα του ήταν ακόμη έγκυος, είδε μια ημέρα σε όραμα πως μία λαμπερή φλόγα μπήκε μέσα στο στόμα της και έπειτα πέταξε μακριά σαν ένα ένδοξο πουλί, το οποίο πέταξε αμέσως ανάμεσα στα βόρεια και νότια μέρη της Ιρλανδίας, προσελκύοντας ένα μεγάλο σμήνος από άλλα πουλιά από όλη τη χώρα, τα οποία το ακολούθησαν. Η γυναίκα μίλησε στο σύζυγο της για αυτό το όραμα και εκείνος κατάλαβε πως το παιδί τους θα γινόταν ένας μεγάλος δάσκαλος. Αυτό στην πορεία αποδείχτηκε αληθινό.    


Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/67125.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Ο Νεομάρτυς Άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ «μάχεται» τους τζιχαντιστές στην Συρία

Πολλοί τον είδαν με κόκκινο μανδύα να περνάει σαν λάμψη.
Οι ειδικές μονάδες του Ρωσικού Στρατού στην Συρία τον επικαλούνται και τον θεωρούν βασικό αρωγό τους στην μάχη κατά των τζιχαντιστών.
Και πως να μην τον θεωρούν προστάτη τους, όταν ο 19χρονος Ευγένιος υπέστη ακριβώς το ίδιο μαρτυρικό τέλος που υπέστησαν τόσα αθώα θύματα στην Συρία γιατί δεν θέλησαν να αλλαξοπιστήσουν.
Πριν ακόμα γνωρίσουμε την δολοφονική λαίλαπα του τζιχάντ στην Συρία και στο Ιράκ, αυτή ήδη εκυοφορείτο από τα σχέδια της νέας εποχής στα βουνά της Τσετσενίας από την δεκαετία του 90 και δρούσε με την ίδια τακτική του φανατικού Ισλάμ που ήταν η αποκοπή της… κεφαλής.



¨Ο νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ ήταν στρατιώτης στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας επί επαράτου Γέλτσιν. Συνελήφθη από τσετσένους αντάρτες, βασανίστηκε, σφάχτηκε σαν αρνί και αποκεφαλίστηκε όταν αρνήθηκε να γίνει μουσουλμάνος και να πολεμήσει εναντίον της Ρωσίας, όπως είπε ο ίδιος ο δήμιος στη μητέρα του.
Αποκεφαλίστηκε το 1996 τη μέρα που γινόταν 19 ετών. Παρόλο ότι δεν μεγάλωσε σε ένα ευσεβές περιβάλλον δεν αποχωριζόταν ποτέ τον μικρό σταυρό που του είχε χαρίσει η γιαγιά του στα 11α γενέθλια του. Από αυτό τον μικρό σταυρό αναγνώρισε η μητέρα του το σώμα του που κειτόταν σε έναν ομαδικό τάφο μαζί με τρεις άλλους συστρατιώτες του. Για την γενναία άρνησή του να αποχωριστεί αυτό το σταυρό και να απαρνηθεί την πίστη στον Εσταυρωμένο εσφάγη ως αμνός στις 10/23 Μαίου 1996. Η κομμένη κεφαλή του είχε ταφεί από τους ισλαμιστές αντάρτες σε άλλο σημείο.



Η τραγική μητέρα άρχισε να ψάχνει μόνη της για να βρεί το γιό της αμέσως μόλις έμαθε ότι ήταν αιχμάλωτος στα μέσα Φεβρουαρίου του 1996 και επί 9 συνεχείς μήνες. Πληροφορήθηκε ότι ήταν νεκρός τον Σεπτέμβριο του 1996. Τότε έβαλε υποθήκη το σπίτι της στη Μοσχα για να εξασφαλίσει χρήματα, απαραίτητα για τις συναλλαγές με τους αντάρτες και άρχισε να ψάχνει τον τόπο που ετάφη ο γιός της. Από την αρχή της αναζήτησής της ήλθε σε επαφή με τους ισλαμιστές αυτονομιστές, ταλαιπωρήθηκε πολύ και απειλήθηκε η ζωή της από μύριους κινδύνους αλλά τελικά κατάφερε να μιλήσει με τον ίδιο τον φονιά του γιού της, Ruslan Khaikhoroyev.
Αυτός της είπε ότι ο Ευγένιος είχε ευκαιρία να σώσει τη ζωή του αλλά αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό του και να γίνει μουσουλμάνος και ότι προσπάθησε μάλιστα να δραπετεύσει μία φορά.
Η μητέρα ηρνείτο να πιστέψει ότι ο γιός της δεν ζεί, ακόμα και όταν αναγνώρισε τις μπότες του κατά την εκταφή. Όταν είδε όμως τον μικρό σταυρό του στο ακέφαλο σώμα του δεν άντεξε και λιποθύμησε.
Τελικά κατάφερε καταβάλλοντας «λύτρα» να της επιτρέψουν να πάρει και να μεταφέρει την νεκρή σορό του Ευγένιου και των συντρόφων του στη Μόσχα όπου και έγινε η κηδεία.




Ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε πέντε μέρες μετά την ταφή του γιού του.
Η απόδοση τιμής στο πρόσωπό του αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο στην Ρωσία. Ήδη έχουν δημοσιευθεί βιβλία για την ζωή και το μαρτύριό του με την ευλογία του μακαριστού πατριάρχου Αλεξίου του Β, υπάρχει μία εκκλησία επ΄ ονόματί του, έχει γραφεί ακολουθία και έχουν ιστορηθεί πολλές εικόνες του, κάποιες από τις οποίες μυροβλύζουν.¨
Βεβαίως η Εκκλησία δεν έχει ακόμα κατατάξει στο αγιολόγιο τον νεομάρτυρα Ευγένιο αλλά αναμένεται πως κάτι τέτοιο δε θα αργήσει πολύ.¨



Όταν αποβιβάζονταν τα ρωσικά στρατεύματα στην Λαττάκεια της Συρίας οι Σύριοι έβλεπαν τους Ρώσους στρατιώτες να φέρουν στο στρατιωτικό τους γιλέκο την ίδια ακριβώς εικόνα, να την βγάζουν και να την ασπάζονται με ευλάβεια.
Στην ερώτησή τους.
-Ποιος ήταν ο άγνωστος σε αυτούς ΑΓΙΟΣ με την μορφή νέου στρατιώτη και κόκκινο χιτώνα.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ που παίρνουν είναι…
-Είναι ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ που ήρθε να πολεμήσει για εσάς.

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_37.html#more

Οι Ψαλμοί: Το όπλο του Μεγάλου Αντωνίου

Η Εκκλησία από την ίδρυσή της χρησιμοποιεί πλουσιότατα τους Ψαλμούς.
Τους εντάσσει στη θεία λειτουργία, στον όρθρο, σε όλα τα μυστήρια, σε όλες τις ιερές τελετές και σε όλες τις ευχές Της.Αλλά και οι πιστοί ως άτομα χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς είτε ως προσευχή είτε ως μελέτη.Επίσης, και ο ίδιος ο Κύριος χρησιμοποιούσε τους Ψαλμούς για διδασκαλία κάτι που παρέλαβαν και οι Απόστολοι, αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας στα συγγράμματά τους.

Ο Μέγας Αντώνιος, όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος του, Άγιος Αθανάσιος, χρησιμοποιεί πολλές φορές το Ψαλτήρι, κυρίως όταν αντιμετωπίζει τις δαιμονικές προκλήσεις, καθώς οι ψαλμοί είναι "δαιμόνων φυγαδευτήριον",
όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μ. Βασίλειος.Κατά τη διάρκεια των δαιμονικών επιθέσεων και προκλήσεων ο Μέγας Αντώνιος αναφέρει οκτώ φορές αυτούσιους στίχους από τους Ψαλμούς.Αρχικά, όταν ο Αντώνιος έρχεται ενώπιον του πνεύματος της πορνείας, το οποίο έχει τη μορφή μαύρου παιδιού, το περιφρονεί και του λέει πως είναι μαύρος όχι μόνο στη μορφή, αλλά και στο μυαλό.

Έπειτα χρησιμοποιεί τη ψαλμική ρήση "Κύριος ἐμοί βοηθός κἀγώ ἐπόψομαι τούς ἐχθρούς μου" (Ψλ. 117,7), δηλαδή "ο Κύριος είναι η βοήθειά μου και δίχως φόβο θα κοιτώ όσους με εχθρεύονται".
Μετά από αυτά τα λόγια ο μαύρος δαίμονας τρόμαξε, έφυγε αμέσως και δε τόλμησε να ξαναπλησιάσει τον Άγιο.Όταν ασκήτευε μέσα στο μνήμα δέχτηκε και πάλι επίθεση δαιμόνων, οι οποίοι τον χτυπούσαν, αλλά αυτός προσευχόταν.Στη συνέχεια αναφώνησε πως όσα χτυπήματα και αν δεχτεί δε πρόκειται να φύγει από τον Χριστό και έψαλλε "Ἐάν παρατάξηται ἐπ’ἐμέ παρεμβολήν οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου" (Ψλ. 26,3), δηλαδή "κι αν συναχτεί στράτευμα να με πολεμήσει, η καρδιά μου δεν δειλιάζει", δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη ψυχική του δύναμη και την πλήρη αφοσίωσή του στο Χριστό.Πολλές φορές οι γνώριμοί του πήγαιναν να τον επισκεφτούν και φοβόντουσαν μήπως και τον βρουν νεκρό, λόγω των δαιμονικών επιθέσεων.




Αντίθετα όταν έφταναν κοντά στο μέρος όπου ήταν κλεισμένος τον άκουγαν να ψέλνει "Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν" (Ψλ. 67,2), δηλαδή "ας εγερθεί ο Θεός κι ας σκορπισθούν οι εχθροί Του και ας φύγουν από μπρος Του αυτοί που Τον μισούν" και ακόμη έλεγε "Πάντα τά ἔθνη ἐκυκλωσάν με καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς" (Ψλ. 117,10), δηλαδή "όλα τα έθνη με κατατρόπωσαν", στη προκειμένη περίπτωση οι δαίμονες "και στο όνομα του Κυρίου τους κατατρόπωσα".

Με τα παραπάνω λόγια ο Άγιος πάλευε με τους δαίμονες και με αυτό τον τρόπο τους νικούσε.

Και γι’αυτό, όταν δίδασκε ότι ο πιστός πρέπει να αγνοεί τους δαίμονες, ακόμη και όταν αυτοί λένε την αλήθεια ανέφερε και πάλι έναν Ψαλμό "Τῷ δέ ἀμαρτωλῷ εἶπεν ὁ Θεός΄ Ἵνα τί σύ ἐκδιηγεῖ τά διαβήματά μου, καί ἀναλαμβάνεις τήν διαθήκην μου διά στόματός σου;" (Ψλ. 69,16), δηλαδή "είπε ο Θεός στο διάβολο, γιατί χρησιμοποιείς τα παραγγέλματά μου και τη διαθήκη μου μέσα από το στόμα σου;", θέλοντας έτσι να δείξει ότι οι δαίμονες μπορούν εύκολα να πλανέψουν τους πιστούς με τάχα αγαθά λόγια.

Μιλώντας για τη μίμηση των αγίων και πως αντιμετώπιζαν τους δαίμονες αναφέρει πως οι ίδιοι οι Άγιοι χρησιμοποιούσαν τους Ψαλμούς και έλεγαν "Ἐν τῷ συστῆναι τόν ἁμαρτωλόν ἐναντίον μου ἐκωφώθην καί ἐταπεινώθην καί ἐξ άγαθῶν ἐσίγησα" (Ψλ. 38,2-3), δηλαδή "ακόμη και αν σταθεί ο διάβολος μπροστά μου, δε θα ακούω, θα ταπεινωθώ και θα βάλω φίμωτρο στο στόμα μου, ακόμη και αν λέει καλά λόγια" και πάλι "Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον, καί ὡσεί ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τό στόμα αὐτοῦ, καί ἐγενόμην ὡσεί ἄνθρωπος οὐκ ἀκούων" (Ψλ. 37,14-15), δηλαδή, "κάνω τον κουφό, πως δεν ακούω και τον μουγγό, που δε μπορεί να μιλήσει, έγινα σαν ένας άνθρωπος που δεν ακούει".
Αυτά, λοιπόν, σύμφωνα με τον Άγιο Αντώνιο πρέπει να τα μιμούμαστε, να ασκούμαστε και να μη παραπλανόμαστε από αυτούς που κάνουν πράξεις με δόλο.Δε πρέπει να τους φοβόμαστε γιατί είναι αδύνατοι.
Άλλη φορά, καθώς ο Άγιος Αντώνιος αφηγούνταν εμπειρίες του από τη πάλη με τους δαίμονες, ανέφερε πως όταν ήρθαν να τον πειράξουν και να τον φοβερίσουν με τη μορφή αρματωμένων στρατιωτών και άγριων θηρίων έλεγε το Ψαλμό "Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Θεοῦ ἡμῶν" (Ψλ. 19,8), δηλαδή "άλλοι ελπίζουν στα άρματα κι άλλοι στο ιππικό τους, μα εμείς εμπιστευόμαστε τον Κύριο το Θεό μας" και μ’αυτό τον τρόπο οι δαίμονες χάνονταν.

Συνοψίζοντας, ο Μέγας Αντώνιος, κάθε φορά που βρισκόταν σε δύσκολη θέση, στη περίπτωσή μας κάθε φορά που πειραζόταν από τους δαίμονες χρησιμοποιούσε στίχους από το Ψαλτήρι και με αυτό τον τρόπο έβγαινε νικητής.Τόσο ο Άγιος Μέγας Αντώνιος, όσο και ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος θέλουν να μας παραδειγματίσουν, αλλά και να μας εμπνεύσουν στους πειρασμούς, αλλά και στις δυσκολίες να χρησιμοποιούμε τους Ψαλμούς.
Γεώργιος Δαγκλής
Φοιτητής Θεολογίας Α.Π..Θ.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_61.html#more

Απολυτίκιο των αγίων της Ουαλίας. (βίντεο)

Βίντεο όπου ψέλνω το απολυτίκιο των αγίων της Ουαλίας (το έχει γράψει ο Ιωάννης Τσιλιμιγκάκης)

Η αγία Samthann σώζει τους μοναχούς της Iona

Η αγία Samthann σώζει τους μοναχούς της Iona



Μία φορά η αδελφότητα του Σκωτσέζικου Μοναστηριού της Iona έστειλε πολλούς μοναχούς με αγαθά σε μια βάρκα στην αγία γυναίκα (τη Samthann). Στο μέσω του ταξιδιού τους η θάλασσα έγινε ξαφνικά τρικυμιώδης, τα κύματα υψώνονταν όλο και ψηλότερα και ο άνεμος δυνάμωνε. Η καταιγίδα τους απειλούσε με θάνατο. Όμως οι μοναχοί ελπίζοντας στον Θεό και στην προστασία της αγίας Samthann  δεν πανικοβλήθηκαν.  Η θάλασσα σύντομα γαλήνεψε εντελώς και έφτασαν στο μοναστήρι της αγίας με ασφάλεια.    

Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/76250.html

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Η προφητεία του αγίου Columba για τον άγιο Fintan Munnu.

Η προφητεία του αγίου Columba για τον άγιο Fintan Munnu.





Ο Fintan έφτασε στην Iona (για να γίνει μοναχός εκεί) το 597. Όμως αμέσως μετά την άφιξη του έμαθε πως ο μεγάλος άγιος Columba είχε κοιμηθεί λίγο προηγουμένως. Τον Fintan τον υποδέχτηκε στην Iona ο νέος ηγούμενος, ο άγιος  Baithene, ο οποίος του διάβασε φωναχτά την θέληση του αγίου Columba: «Baithene, να θυμάσαι τα λόγια μου. Αμέσως μετά την κοίμηση μου ένας αδελφός με το όνομα Fintan, ο γιος του  Talchan, ο οποίος τώρα ζει με μεγάλη ευλάβεια και έχει μελετήσει καλά την Αγία Γραφή, θα έρθει εδώ από την Ιρλανδία. Θα σου ζητήσει άδεια να μπει στην αδελφότητα μας, όμως αυτό είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού.

Γιατί, ο Κύριος αποφάσισε πως δεν θα γίνει ένας απλός μοναχός, αλλά ένας ηγούμενος, ένας πνευματικός πατέρας και δάσκαλος αναρίθμητων μοναχών.  Για αυτόν το λόγο δεν θα του επιτρέψεις να μείνει στα νησιά μας, αλλά θα τον συμβουλέψεις να επιστρέψει στην πατρίδα του την Ιρλανδία με ειρήνη, ώστε να μπορέσει να ιδρύσει εκεί ένα μοναστήρι στο Leinster όχι μακριά από τη θάλασσα και να εργαστεί για την σωτηρία πολλών ψυχών.»

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο Fintan ένιωσε θαυμασμό για την αγιότητα του σεβάσμιου προφήτη  Columba. Πίστεψε τα λόγια του χωρίς δισταγμό και παρότι θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο έπλευσε αμέσως πίσω στην Ιρλανδία υπακούοντας στην τελευταία επιθυμία του αγίου Columba. Έτσι ο  Fintan επέστρεψε στο σμαραγδένιο νησί και ίδρυσε εκεί το Μοναστήρι του  Taghmon (αρχική ονομασία: Tech Munnu) στην περιοχή του  Leinster στην σημερινή Κομητεία Wexford και έγινε ο πρώτος ηγούμενος του μοναστηριού.      

Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/87348.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

ΕΝΑ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Η παγκόσμια αγορά διαθέτει σήμερα για τον καταναλωτή όχι μόνο υλικά αλλά και «πνευματικά» αγαθά. Ένας τομέας που συνεχώς ανανεώνεται και προωθείται είναι εκείνος των προφητειών. Απευθύνεται σε όλους τους τύπους ανθρώπων, ανεξαρτήτως φιλοσοφίας, θρησκείας, καταγωγής, και εκτείνεται από τα απλά της ατομικής καθημερινότητας, μέχρι τα συμπαντικού ενδιαφέροντος θέματα.
Παρατηρούμε ότι ένα μέρος της Ορθόδοξης Χριστιανικής εσχατολογίας εντάσσεται σήμερα σε αυτό το πλαίσιο. Η βεντάλια του μέλλοντος προβάλλεται συχνά με κινηματογραφική λεπτομέρεια, ενώ η διαδικτυακή και τηλεοπτική  παρουσίαση επενδύεται μουσικά, κατά τη συνταγή των Αμερικανικών προπαγανδιστικών υπερπαραγωγών.
Αυτά δεν λέγονται για να αμφισβητηθεί το χάρισμα της προφητείας. Η Εκκλησία κινείται στην αδιάσπαστη γραμμή των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Ο προφήτης στέκει ενώπιον του Θεού, ακούει τον Θεό και μεταφέρει το μήνυμα του Θεού στον λαό Του. Μήνυμα μετανοίας, παρακλήσεως, πιστότητας, καθοδήγησης.
Κάθε αληθινός Άγιος μετέχει σε τούτο το χάρισμα της προφητείας, στον βαθμό που «βλέπει» όσα δεν φαίνονται. Σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί η πνευματική αυτή διαδικασία. Απλά μπορούμε να πούμε ότι δια της πρακτικής φιλοσοφίας ο νους φωτίζεται από το Πνεύμα του Θεού, αποκτά τις ποιότητές Του. Έτσι έχουμε πνευματική όψη και ακοή λόγων και πραγμάτων, ή κάποια εσωτερική πληροφορία, κατά παράδοξον χάριν, χωρίς την παρουσία προσώπου ή φωνής.
Η προφητεία δεν νοείται έξω από τις άλλες αρετές. Μία από αυτές είναι και η ταπείνωση. Ο όσιος Παΐσιος γνώριζε καλά ότι κανείς δεν είναι αλάθητος. Αναφερόμενος σε μελλοντικά γεγονότα, συνήθιζε να αρχίζει με το «μου λέει ο λογισμός μου». Δεν καθόριζε χρόνους (όπως άλλοι σύγχρονοι επώνυμοι και ανώνυμοι που εν συνεχεία διαψεύδονται) και πίστευε ότι αν ο άνθρωπος αλλάζει, και ο Θεός αλλάζει, όπως βλέπουμε και στην Παλαιά Διαθήκη. Η ίδια η αγία Ευφημία, που τον επισκέφθηκε, δεν του προδιέγραψε το μέλλον, αλλά του παρουσίασε δυνατές εξελίξεις, εξαρτώμενες όμως και από τις ανθρώπινες επιλογές. Ένα είναι σίγουρο, ότι η προφητεία δίνεται για την μετάνοια, τη στροφή της ύπαρξής μας στον Θεό, και όχι τὴν οργάνωση της ατομικής μας ζωής ή τον εφησυχασμό.
Όσοι μετέχουν στο χάρισμα της προφητείας, είναι άνθρωποι της νήψης. Έχουν καθαρές πνευματικές αισθήσεις, η ψυχή τους είναι καθαρός καθρέπτης, όπου αντανακλώνται τα μυστήρια του Θεού και του κόσμου. Η νήψη, όμως, είναι αίτημα όχι μόνο για τον προφήτη αλλά και για τον αποδέκτη της προφητείας. Ποιος είναι ο σωστός αποδέκτης; Είναι αυτός που εντυπωσιάζεται; Είναι αυτός που βιάζει καταστάσεις προκειμένου να επαληθευθεί η προφητεία;
Καλός αποδέκτης είναι αυτός που αφενός αξιοποιεί πνευματικά ό,τι ακούει, αφετέρου έχει καθαρό νου, ώστε να ερμηνεύσει τα γεγονότα, όταν αυτά γίνουν, είναι δηλαδή σε θέση να διακρίνει αβίαστα και εν Πνεύματι. «Αβίαστα» και «εν Πνεύματι» σημαίνει ότι εκείνο που με κάνει να μπορώ να διακρίνω είναι η νήψη, η προσευχή και η αγάπη, και όχι το σερφάρισμα σε ένα κυκλώνα πληροφοριών. Δυστυχώς, κάποιοι αφιερώνουν ώρες για την ενημέρωσή τους ως προς τον χρόνο ελεύσεως του Αντιχρίστου ή τις εθνικές επανακτήσεις, αλλά δεν θυμούνται να ανοίξουν το Ευαγγέλιο, να καθρεφτίσουν τον εαυτό τους στον λόγο του Θεού. Πώς θα γλυτώσουν έτσι τον κίνδυνο της πλάνης;
Ιδιαίτερα επιπόλαιη είναι σήμερα η χρήση του προσώπου του Οσίου Παϊσίου για την υποτιθέμενη προβολή της ορθόδοξης αληθείας. (Ακραίο παράδειγμα η διάθεση ηχητικών αρχείων με τη φωνή του γέροντος, όπου ακούγεται φωνή άλλου γέροντος!). Φοβούμεθα ότι τούτο ικανοποιεί τη σημερινή εμμονή στις προφητείες, εμμονή που καλλιεργείται πάνω σε ένα έλλειμμα πίστεως, και επαναφέρει «πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον».
Σήμερα, στον καιρό της σύγχυσης και του φόβου, στην εποχή της εικόνας και του εντυπωσιασμού, όπου τα πάντα (λόγια, αισθήματα, βιώματα) είναι τόσο ρηχά, δεν υπάρχει πιο μεγάλη, πιο καίρια, πιο επίκαιρη προφητεία από αυτή του Μεγάλου Αθανασίου: «Ετοίμαζε τον εαυτό σου καθημερινά για να υποδεχθεί τον Χριστό. Έλεγχε καθημερινά τον εαυτό σου με γνώμονα τις εντολές του Χριστού, σε τί υστέρησες, και άρχισε να το ανοικοδομείς.»
Ως Χριστιανοί, προσδοκάμε την του Χριστού παρουσία «ἐν ὕμνοις», και αυτή η παρουσία είναι το πιο όμορφο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής, όχι απλώς ως προσδοκία, αλλά και ως εμπειρία του ζωντανού, αναστημένου Χριστού. Αλλά αν είμαστε κενοί και ρηχοί, τί να την κάνουμε την Πόλη ή την ημερομηνία γεννήσεως του Αντιχρίστου;
Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου

http://koutloumous.com/el/741-2/

Από τον βίο του αγίου Fintan Munnu, ηγουμένου του Taghmon της Ιρλανδίας.

Από τον βίο του αγίου Fintan Munnu, ηγουμένου του Taghmon της Ιρλανδίας.





Ο άγιος Fintan έγινε γνωστός σαν ένας πολύ έμπειρος, ταλαντούχος και σοφός ηγούμενος και δάσκαλος, ένας διακεκριμένος κήρυκας με πολύ καλή γνώση της θεολογίας. Συχνά πρόσφερε αφυπνιστικά και εύγλωττα κηρύγματα. Παρέδιδε ακόμη και μαθήματα σχετικά με κοσμικές γνώσεις, όπως τα μαθηματικά. Λέγεται ότι ζούσαν περίπου 150 μοναχοί στο Taghmon υπό τον άγιο  Fintan (αργότερα ο αριθμός τους έφτασε τους 230). Παρά την πολύ αυστηρή πειθαρχεία την οποία επέβαλε ο Fintan,  η ζωή στο άγιο μοναστήρι άνθιζε.  

Ο Fintan ήταν ένας πραγματικός ασκητής και ταπείνωνε τη σάρκα του. Είναι επίσης γνωστός για την στενή φιλία του με τα άγρια ζώα. Για παράδειγμα, όταν ήταν μικρό αγόρι, άγριοι λύκοι τον υπηρετούσαν φυλάγοντας τα πρόβατα του πατέρα του στη θέση των τσοπανόσκυλων.
Για πολλά χρόνια υπερασπιζόταν σθεναρά τις παλιές Ρωμαϊκές παραδόσεις της Ιρλανδικής Εκκλησίας, όπως τον τρόπο υπολογισμού του Πάσχα και την Ιρλανδική μοναχική κουρά αντιτιθέμενος στην εισαγωγή καινούριων παραδόσεων. Όμως μερικά χρόνια πριν την κοίμηση του ο άγιος ηγούμενος άκουσε την φωνή της Εκκλησίας και αποδέχτηκε τις πρακτικές της υπόλοιπης Εκκλησίας.      

Στα τελευταία του χρόνια, ο άγιος Fintan υπέφερε πολύ από μια βασανιστική δερματοπάθεια (μάλλον λέπρα), με μεγάλη ταπεινότητα υπέμεινε την επώδυνη ασθένεια. Ο άνθρωπος του Θεού κοιμήθηκε το  634.

Η μνήμη του τιμάται στις 21 Οκτωβρίου και στις 3 Νοεμβρίου


Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/87348.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Αίνιγμα ασωτίας και γρίφος παθών...

 Άλλοι, απο κείνους ράτσα πολύ χειρότερη,
πετώντας απο πάνω τους τη δόξα των ανδρών,
με τα λυγίσματα των μελών κατατσακίζοντας τη φύση,
ανδρες-γυναίκες, αρσενικοί-γυναικωτοί,
όχι ανδρες, όχι γυναίκες, αυτός είναι ο αληθεινός λόγος,
στο πρώτο δεν παραμένουν στο δεύτερο δεν έφτασαν,
δε μένουν σ΄αυτό που είναι με τη συμπεριφορά τους,
και αυτό που άπρεπα επιθυμούν, δεν είναι η φύση τους.
Αίνιγμα ασωτίας και γρίφος παθών
άντρες με τις γυναίκες και γυναίκες για τους άνδρες.


***

ἄλλοι δ', ἐκείνων ἔθνος ἀθλιώτερον,

τῶν ἀρρένων τὴν δόξαν ἐξορχούμενοι,

μελῶν λυγισμοῖς συγκατακλῶντες φύσιν

ἄνδρες γυναῖκες, ἄρρενες θηλυδρίαι.

οὐκ ἄνδρες, οὐ γυναῖκες ἀψευδεῖ λόγῳ.

τὸ μὲν γὰρ οὐ μένουσι, τὸ δ' οὐκ ἔφθασαν.

ὃ μὲν γάρ εἰσιν, οὐ μένουσι τῷ τρόπῳ,

ὃ δ' αὖ κακῶς θέλουσιν, οὔκ εἰσιν φύσει,

ἀσωτίας αἴνιγμα καὶ γρῖφος παθῶν,

ἄνδρες γυναιξὶ καὶ γυναῖκες ἀνδράσιν.

ΕΡΓΑ Γρηγορίου του Θεολόγου
ΠΟΙΗΜΑ Η΄ Πρός Σέλευκον σελ.136-157 ΕΠΕ ΤΟΜΟΣ 11ος

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_27.html

Άγιοι της Ουαλίας Απολυτίκιο & Μεγαλυνάρια από τον Ιωάννη Τσιλιμιγκάκη πρώην τραγουδιστή & στιχουργό ελληνικού Rock συγκροτήματος

Ἀπολυτίκιον

Ἀσκητῶν καὶ Μαρτύρων χοροὶ ἀθροίσθητε, τῶν ἐν τῇ γῇ Οὐαλίας διαλαμψάντων πιστῶς, καὶ πρεσβείαν τῷ Κυρίῳ νῦν ποιήσατε, ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς, τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, δι’ ἄκραν φιλανθρωπίαν, καὶ οἰκήτορας Βασιλείας, τῆς οὐρανίου ἀναδείξῃ ἡμᾶς.

Μεγαλυνάρια

Τοὺς τροπαιοφόρους ἐν ἀθληταῖς, καὶ σημειοφόρους, καὶ ὁσίους ἐν ἀσκηταῖς, πολιτευσαμένους, ἐν γῇ τῆς Οὐαλίας, ἐν πίστει συνελθόντες, δεῦτε ὑμνήσωμεν.

Τοὺς μαρτυρηθέντας δι’ ἀρετῆς, καὶ καταλιπόντας, ὑποτύπωσιν βιοτῆς, μάρτυρας ὁσίους, καὶ ἱεραποστόλους, προστάτας Οὐαλίας, πάντες τιμάτωσαν.

Τοὺς καθοπλισθέντας διὰ Σταυροῦ, καὶ τὸ τῆς εἰρήνης, εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ Οὐαλίᾳ, κηρύξαντας ἐμφρόνως, ὑμνήσωμεν προφρόνως, πάντες φιλέορτοι.

Ἔμψυχα κειμήλια καὶ σεπτά, Χριστοῦ Ἐκκλησίας, Οὐαλίας τοὺς θησαυρούς, τοὺς ἐν τῶν Ἁγίων, τῇ Νήσῳ τεθαμμένους, Ἁγίους δισμυρίους, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Σκίρτα Οὐαλία πανευλαβῶς, καὶ θερμῶς δυσώπει, τὸν Παντάνακτα καὶ Θεόν, ὅπως ταῖς πρεσβείαις, τῶν σὲ εὐλογησάντων, Ἁγίων ἐκ τοῦ πλάνου, ἡμᾶς ἐξέληται.

https://greatbritainofmyheart.wordpress.com/2016/01/15/orthodoxoi-agioi-tis-oualias-apolitikio-k-megalinaria-apo-ton-ioanni-tsilimigkaki-proin-tragoudisti-k-stixourgo-ellinikou-rock-sigkrotimatos/

ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ

Απεδήμησε την 7η Ιανουαρίου προς τον Κύριο που αγαπούσε. Το όνομα της Άννας Συνοδινού συνδέεται με κορυφαίες στιγμές της δραματικής τέχνης και υψηλές εκφάνσεις του Ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού. Ηθοποιός με το βαθύτερο πνεύμα του όρου, υπηρέτησε με καρδιά διαχρονικές αξίες που δεν παίζονται στο χρηματιστήριο και δεν ευνοούνται από τη σύγχρονη βιομηχανία της τέχνης. Πνεύμα Ελληνικό, και γι αυτό οικουμενικό, ερμήνευσε μεγάλα έργα του διεθνούς δραματολογίου, από τον Αισχύλο έως τον Ίψεν και τον Λόρκα. Πολεμήθηκε από την χούντα των συνταγματαρχών, που έκαναν κατάσχεση του διαβατηρίου της παρά την κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης. Κόσμησε την Βουλή των Ελλήνων, παραιτούμενη από το βουλευτικό της αξίωμα για λόγους κοινοβουλευτικού ήθους.
Με την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου σφυρηλάτησε μια βαθιά πνευματική σχέση. Καρπός της σχέσης αυτής ήταν η σειρά των ψηφιακών δίσκων «Έργα Ελλήνων Κλασικών», που παρουσιάζουν διαμάντια της Ελληνικής λογοτεχνίας με την δική της (καθώς και άλλων καλλιτεχνών) φωνή, ενισχυμένα με πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις μεγάλων δημιουργών.
Με αφορμή την έκδοση του δίσκου «Χριστός Κύριος», η ίδια είπε σε συνέντευξή της σε Κυπριακό περιοδικό:
«Οι πατέρες μού έδωσαν την τιμή αυτή, γιατί με ευφραίνει η απασχόληση αυτή ως προσφορά στην υπέροχη απόφασή τους να κατέβουν νοερώς στην άσφαλτο των πόλεων, μιλώντας για πολιτισμό συνέχειας Ελληνισμού και Ορθοδοξίας … Το αφιέρωμα αρχίζει από τον Αισχύλειο λόγο της εναγώνιας Προμηθεϊκής προφητείας. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από τότε που παραστάθηκε ο Προμηθέας Δεσμώτης και εβεβαίωσε σταυρικά δεμένος στον Καύκασο την αιωνίως διωκόμενη γυναίκα, την Ιώ, «γυρνώντας πίσω στα παλιά των λόγων χνάρια», πως έρχεται η λύτρωση στους ανθρώπους από τα βάσανα που τους επιβάλλουν οι «νομιζόμενοι θεοί», τους οποίους θα καταργήσει η υπερφυσική γέννηση του Θεανθρώπου σε 13 γενιές … Δεν μας απασχολεί το θέμα του χρόνου. Μας ενδιαφέρει το βαθύτερο νόημα του χρόνου στην προοπτική της αιωνιότητας. Εμείς δεν θα πούμε στον Χριστό Happy birthday to you, σβήνοντας κεράκια σε ένα giant cake με το φύσημα ενός «έξυπνου» αέρα. Το φως της αλήθειας, που είναι ο Χριστός Κύριος, δεν μπορεί να το σβήσει κανείς.»
Η Μονή Κουτλουμουσίου την τίμησε το 1999 σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ελπίζουμε ότι το πρόσωπό της και το έργο της θα αποτελέσει παράδειγμα για τις νέες γενιές, τουλάχιστον για κείνους που επιλέγουν να αντισταθούν στη μαζική αποβλάκωση της νέας τάξης.

http://koutloumous.com/el/745-2/

ΧΑΙΡΕΤΕ ΑΓΙΑ ΔΑΦΝΗ (ST DYMPHNA) ΙΡΛΑΝΔΗ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ (+650) & ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΜΠΤΣΟΒΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ (+1945)

Η Αγία Οσιομάρτυς Μαρία Σκομπτσόβα του Παρισιού (+1945)



η Αγία Δάφνη (St Dyphna) η Ιρλανδή Παρθενομάρτυς του Βελγίου (+650)

Χαιρετισμοί στήν Ἁγ. Δάφνη
τήν ἐρημίτρια καί παρθενομάρτυρα
στό Gheel Βελγίου, ἀπό Ἰρλανδία (15/5, +650)
καί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα Μαρία Skobtsova,
τή διά Χριστόν σαλή, μοναχή ἱεραπόστολο Γαλλίας
καί ἱδρύτρια “Μονῆς” στό Παρίσι,
ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]

Χαῖρε, ἁγία Μαρία Σκομπτσόβα
Χαῖρε, ἁγία παρθενομάρτυς Δάφνη

Χαῖρε, Μαρία Σκομπτσόβα χελιδονοφωλιά τοῦ Παρισιοῦ
Χαῖρε, διαμόρφωσι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας

Χαῖρε, παρθενομάρτυς Δάφνη φωσφορική ἀγάπη τῆς Ἰρλανδίας
Χαῖρε, ροδόπεπλη μαρτυρική μελωδία τοῦ Gheel Βελγίου

Χαῖρε, Μαρία Σκομπτσόβα ὅτι ἔγινες μητέρα γιά ὅλους
Χαῖρε, Δάφνη ὅτι ἡ καρδιά σου εἶναι ροδότοπος ἀρετῶν

Χαῖρε, Μαρία ὅτι λυπόταν ἡ καρδιά σου πού
“δέν μποροῦσε νά στεγάση τό σύμπαν”·

Χαῖρε, Δάφνη ὅτι ἀκολούθησες μέχρι
τέλους τό δρόμο τῆς ἀγάπης

Χαίρετε, Ἁγίες Δάφνη Ἰρλανδή καί Μαρία Σκομπτσόβα!

Από την Ποιητική μου Συλλογή

“Ζωγραφίζοντας Φύλλα”

Άβελ-Τάσος Γκιουζέλης

http://paintingleavespoems.wordpress.com

http://gkiouzelis.wordpress.com

PAINTING LEAVES POEMS

Η βίδρα του αγίου Kevin.

Η βίδρα του αγίου Kevin.



Σύμφωνα με μια ιστορία, σε μία από τις δύο λίμνες ζούσε μία βίδρα η οποία βοηθούσε τον ερημίτη Kevin για πολλά χρόνια. Όταν ζούσε μόνος του, του έφερνε μερικές φορές ψάρια και όταν ο Kevin ήταν Ηγούμενος έφερνε σολομό στην αδελφότητα, ιδιαίτερα σε μία περίοδο πείνας.  Μία φορά, όταν ο άνθρωπος του Θεού (ο Kevin) προσευχόταν μέσα στο νερό της κρύας λίμνης, από απροσεξία άφησε να πέσει το προσευχητάριο του μέσα στο νερό. Η βίδρα πλησίασε αμέσως και του έφερε το βιβλίο του κρατώντας το μέσα στο στόμα της. Το βιβλίο δεν είχε υποστεί καμία φθορά.
Κάποτε ένας μοναχός, κυριευμένος  από απληστία αποφάσισε να σκοτώσει την βίδρα και να χρησιμοποιήσει το δέρμα της για να φτιάξει γάντια για τον εαυτό του. Όμως το έξυπνο θηλαστικό διαισθάνθηκε την κακή του πρόθεση και εγκατέλειψε κρυφά για πάντα εκείνο τον τόπο.  


Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/80048.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Οι κανόνες της Ιεράς Εξέτασης που αφάνισε ολόκληρα χωριά...

 «Όποιος ομολογήσει μια αιρετική πράξη είναι ένοχος για όλες. Αν δεν ομολογήσει, πάλι είναι ένοχος. Κατά την «ανάκριση» απαγορεύεται ο ακρωτηριασμός και η εκτέλεση”!

Ο ανιψιός του Ιννοκέντιου ΙΙΙ, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΧ, έκανε την καταδίωξη των αιρετικών επίσημη αποστολή της Εκκλησίας, όταν ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, το 1232. «Είναι καθήκον κάθε καθολικού να καταδιώξει τους αιρετικούς», διακήρυξε. Για τους επόμενους αιώνες, λεγεώνες ανελέητων ιεροεξεταστών θα διέδιδαν αυτήν την εκστρατεία τρόμου εναντίον οποιουδήποτε απέκλινε από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας ή τολμούσε να την αμφισβητήσει. Πάπας Γρηγόριος ΙΧ Οι Καθολικοί ενθαρρύνονταν, επί ποινή αφορισμού, να αποκαλύπτουν οποιαδήποτε αίρεση ανάμεσά τους. Παιδιά αναγκάζονταν να καταθέσουν εναντίον των γονέων τους. Μητέρες εναντίον των παιδιών τους.



Οποιοσδήποτε είχε μια έχθρα μπορούσε να κάνει μια καταγγελία και να ξεφορτωθεί έναν εχθρό. Οι κατηγορούμενοι σύρονταν μπροστά στους παπικούς ιεροξεταστές για να απαντήσουν στις κατηγορίες, με πλήρη μυστικότητα. Δεν επιτρέπονταν μάρτυρες υπεράσπισης και οι μάρτυρες κατηγορίας παρέμεναν ανώνυμοι. Οι αθωώσεις ήταν σπάνιες και δεν υπήρχε έφεση. Μόλις καταδικαζόταν, το θύμα παραδιδόταν στις κοσμικές Αρχές, για να καεί στην πυρά. Για να δώσει στη νεογέννητη Ιερά Εξέταση τα εφόδια για μια καλή αρχή, ο Γρηγόριος ΙΧ εξέδιδε προσωπικά ετυμηγορίες για σχεδόν ένα χρόνο. Επίσης προσέλαβε τους δύο πρώτους ιεροεξεταστές αποκλειστικής απασχόλησης, τον Πέτρο Σήλα και τον Γουλιέλμο Αρνάλδο, τους προδρόμους μια μακράς σειράς ευλογημένων από τον Πάπα ιεροεξεταστών, όπως ο Τομάς ντε Τορκεμάδα, ο διαβόητος εμψυχωτής της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. Ένας άλλος ιεροεξεταστής, ο Ρομπέρ λε Μπουρζ, πήγε στην Καμπανία της Γαλλίας, για να ερευνήσει τις κατηγορίες ότι ο τοπικός επίσκοπος επέτρεπε στις αιρέσεις να ευημερούν στην επισκοπή του. Ολόκληρη η πόλη πέρασε από δίκη και 180 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του επισκόπου, καταδικάστηκαν να καούν στην πυρά. Όχι πολύ καιρό μετά τον θάνατο του Γρηγορίου το 1241, ο Πάπας Ιννοκέντιος IV πρόσθεσε το δικό του αποτύπωμα στην Ιερά Εξέταση, όταν ενέκρινε τη χρήση βασανιστηρίων. Πλέον μπορούσαν να αποσπαστούν ομολογίες και από τον πιο πεισματάρη αιρετικό. Επίσης, μπορούσαν να βασανιστούν και οι μάρτυρες, αν και τα αγόρια κάτω των δεκατεσσάρων και τα κορίτσια κάτω των δώδεκα εξαιρούνταν. Ο Πάπας μεγαλόψυχα απαγόρευε στους ιεροεξεταστές να ακρωτηριάζουν ή να σκοτώνουν, όταν βασάνιζαν. Επίσης, είχε δώσει εντολή ότι κάποιος μπορούσε να βασανισθεί μόνο μία φορά, αλλά η εντολή μπορούσε να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους, καθώς μία σύνοδος βασανισμών μπορούσε να διαρκέσει εβδομάδες.



 Ο τροχός. Ένας απ” τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης

Τελικά κυκλοφόρησε ένας οδηγός για ιεροεξεταστές, η λεγόμενη «Βίβλος των Νεκρών»: «Αν κάποιος ομολογεί, αποδεικνύεται ένοχος από τη δική του ομολογία. Αν δεν ομολογεί, είναι εξ ίσου ένοχος, από τα στοιχεία των μαρτύρων. Αν κάποιος ομολογεί το σύνολο των πράξεων για τις οποίες κατηγορείται, είναι αναμφισβήτητα ένοχος για το σύνολο. Όμως αν ομολογήσει μόνο ένα μέρος, θα πρέπει και πάλι να θεωρείται ένοχος για το σύνολο, αφού αυτό που ομολόγησε αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι ένοχος και τα άλλα σημεία της κατηγορίας. Ο σωματικός βασανισμός έχει αποδειχθεί ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός τρόπος που οδηγεί στην πνευματική μετάνοια. Ως εκ τούτου, η επιλογή της καταλληλότερης μεθόδου αφήνεται στον κριτή της Ιεράς Εξέτασης, που αποφασίζει ανάλογα με την ηλικία, το φύλο και τη φυσική κατάσταση του ατόμου. Εάν, παρά τα μέσα που χρησιμοποιούνται, ο δυστυχής παλιάνθρωπος εξακολουθεί να αρνείται την ενοχή του, πρέπει να θεωρείται θύμα του Διαβόλου. Και ως τέτοιος, δεν αξίζει συμπόνια από τους υπηρέτες του Θεού, ούτε το έλεος και την επιείκεια της Μητέρας Εκκλησίας. Είναι τέκνο της απώλειας. Αφήστε τον να χαθεί με τους καταραμμένους».

http://katanixis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_47.html

Πως παραχωρήθηκε η γη του Glendalough (Ιρλανδία) στον άγιο Kevin για να χτίσει το μοναστήρι του.

Πως παραχωρήθηκε η γη του Glendalough (Ιρλανδία) στον άγιο Kevin για να χτίσει το μοναστήρι του.



Τον καιρό που ο άγιος ήθελε να χτίσει το μοναστήρι του το Glendalough διοικούταν από έναν γέρο παγανιστή βασιλιά ονόματι O’Tool. Είχε μια χήνα η οποία εκείνο τον καιρό ήταν πολύ αδύναμη και δεν μπορούσε να πετάξει. Ο βασιλιάς, ακούγοντας για τον άγιο Kevin και την αγία ζωή του, του ζήτησε να κάνει την χήνα του νεότερη.  Ο άγιος υποσχέθηκε, αλλά με τον όρο πως ο βασιλιάς θα του δώριζε τη γη (για να ιδρύσει ένα μοναστήρι) πάνω από την οποία θα πετούσε η χήνα. Ο βασιλιάς συμφώνησε, σκεπτόμενος πως ο άγιος θα αποτύχει, όμως ο  Kevin άγγιξε το πτηνό και αμέσως έγινε νεότερο. Έπειτα, η χήνα πέταξε γύρω από όλη την περιοχή του Glendalough και έτσι παραχωρήθηκε στο μοναστήρι από τότε.

Στην φωτογραφία η Πάνω Λίμνη του Glendalough      

 
Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/80048.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΠΟ ΤΟ MEGA! Μαμά άκου τι έμαθα σήμερα στο σχολείο...

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τι θα μαθαίνουν πλέον τα παιδιά στο σχολείο! ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕGΑ… ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ 2 ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ.. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΑΓΡΙΑ... http://www.pentapostagma.gr/2016/01/%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-mega-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC-%CE%AC%CE%BA%CE%BF.html

Μ᾿ ἀρέσει ἡ προσευχή, αὐτὸ τὸ κέντημα τοῦ χρόνου

«Μ᾿ ἀρέσει ἡ προσευχή, αὐτὸ τὸ κέντημα τοῦ χρόνου ποὺ καταφέρνει ὥστε ὁ χρόνος ποὺ γεννάει τὸ θάνατό μας νὰ παύει νὰ εἶναι ὁ ἐχθρός, καὶ νὰ πλημμυρίζει τὴν καρδιά μας ἡ ἀγάπη γιὰ νὰ μὴ στεγνώσουμε...»



Ἱερομόναχος Συμεὼν de la Jara

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_29.html

Από τον βίο του αγίου Kevin του Ηγουμένου του Glendalough.

Από τον βίο του αγίου Kevin του Ηγουμένου του Glendalough.  

Μία φορά ένας εργάτης χτυπήθηκε από μία πέτρα και το ένα του μάτι τυφλώθηκε. Ο  Kevin επισκέφτηκε αυτόν τον άνδρα, ευλόγησε το μάτι του, και η όραση του επανήλθε αμέσως.

Μία άλλη φορά μια γυναίκα η οποία είχε κυριευτεί από πονηρούς λογισμούς πήγε στο μοναστήρι ελπίζοντας να πείσει τον άγιο  Kevin να απαρνηθεί τους μοναχικούς του όρκους. Ο άγιος την χτύπησε ελαφριά με τσουκνίδες και η γυναίκα εκείνη τη στιγμή γέμισε με αισθήματα μετανοίας. Έπειτα αυτή η γυναίκα εγκατέλειψε τον κόσμο και ακολούθησε μια ιδιαίτερα ασκητική ζωή για πολλά χρόνια.   

 

Αγγλικό κείμενο 

http://www.pravoslavie.ru/english/80048.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Συγχώρηση προσβολών – κρίση του πλησίον (αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ)

Συγχώρηση προσβολών

Δέν πρέπει νά καλλιεργούμε στην καρδιά μας κακία ή μίσος ενάντια στον πλησίον πού είναι κακόβουλος. Μάλ­λον θά πρέπει νά αγωνιστούμε νά τόν αγαπήσουμε καί νά εί­μαστε όσο τό δυνατό περισσότερο καλοί, ακολουθώντας τή διδασκαλία του Κυρίου μας Ίησού Χρίστου: «αγαπάτε τους έχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς» (Ματθ. ε’ 44).

Αν κάποιος σέ προσβάλει μέ οποιοδήποτε τρόπο θά πρέ­πει όχι μόνο νά μήν τόν εκδικηθείς, αλλά αντίθετα νά τόν συγχωρήσεις μέ όλη τήν ψυχή σου, ακόμα κι άν επι­μένει σ’ αυτό, συμμορφούμενος στό λόγο του Θεού: «Έάν μή άφήτε τοις άνθρώποις τά παραπτώματα αυτών, ουδέ ό πατήρ υμών αφήσει τά παραπτώματα υμών» (Ματθ.-στ’ 15)· καί πάλι: «προσεύχεσθε υπέρ τών έπηρεαζόντων υμάς καί διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε ‘ 44).

Έτσι, άν αγωνιστούμε όσο εξαρτάται άπό τίς δυνάμεις μας νά εκπληρώσουμε αυτή τήν εντολή, μπορούμε νά ελπίζουμε ότι τό θείο φως θά λάμψει στίς ψυχές μας καί θά ανοίξει σέ μας ό δρόμος γιά τήν άνω Ιερουσαλήμ.



ΜΗ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Δέν πρέπει νά κρίνουμε κανένα, ακόμα καί άν μέ τά ίδια μας τά μάτια είδαμε κάποιον νά άμαρτάνει ή νά παρα­βαίνει τίς εντολές του Θεού. Ό λόγος του Θεού λέει: «Μή κρίνετε ίνα μή κριθήτε» (Ματθ. ζ ‘ 1), καί πάλι: «Σύ τίς ει ό κρί­νων άλλότριον οίκέτην; τω ίδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει- οταθήσεται δέ- δυνατός γάρ έστιν ό Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. ιδ’ 4).
Δέ γνωρίζουμε γιά πόσο καιρό θά μπορέσουμε νά πα­ραμείνουμε στην αρετή, όπως λέει ό προφήτης, πού απόκτη­σε τή γνώση αυτή μέ εμπειρία: «Εγώ δέ είπα έν τη ευθηνία μου- ού μή σαλευθώ εις τόν αιώνα, άπέστρεψας δέ τό πρόσωπον σου καί έγενήθην τεταραγμένος» (Ψαλμός κθ’ 7,8),θά είναι πολύ ωφέλιμο νά έχουμε πάντα κατά νοϋ τά λόγια του Αποστόλου: «Ό δοκών έστάναι βλεπέτω μή πέση» (Α’ Κορινθ. ι’12).



 από το βιβλίο: “Φιλικαλία των Ρώσων νηπτικών”- Διδαχές Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ, εκδόσεις Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1983

https://antexoume.wordpress.com

Η αγία Kentigerna του Inchebroida

Η αγία Kentigerna του Inchebroida

Ημέρα μνήμης 7/20 Ιανουαρίου

Η αγία γυναίκα Kentigerna (κοίμηση 734)  αποκαλείτε συχνά «ασκήτρια των νησιών.» Ήταν κόρη του Kelly, πρίγκιπα (ή, με περισσότερη ακρίβεια, οπλαρχηγού) του  Leinster στην Ιρλανδία. Αφού χήρεψε, εγκατέλειψε την πατρίδα της την Ιρλανδία μαζί με τον άγιο αδερφό της, τον Comgan, και τα παιδιά της, ανάμεσα στα οποία ήταν ο άγιος Fillan, και πήγε στη Σκωτία με σκοπό να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού στους παγανιστές ανθρώπους και να φέρει στην αληθινή πίστη κάποια μέρη της χώρας  όπου δεν είχαν αποδεχτεί ακόμη τον Χριστιανισμό. Με τον καιρό εγκαταστάθηκε στο Strathfillan και αργότερα στο νησί του  Inchebroida στο σημερινό Δυτικό Dunbartonshire (δυτική κεντρική Σκωτία) όπου έζησε σαν ασκήτρια για πολλά χρόνια.

Το όνομα «Inchebroida» σημαίνει «το νησί της γερόντισσας.»  Σήμερα αυτό το νησί είναι γενικά γνωστό σαν Inchcailloch και βρίσκεται στην περιοχή Loch (λίμνη στα Κελτικά) Lomond. Βρέθηκε μια ερειπωμένη εκκλησία που είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αγίας Kentigerna και μπορεί να τη δει κανείς και σήμερα. Ίσως να ίδρυσε και ένα μικρό γυναικείο κοινόβιο σε αυτό το νησί. Πολλοί Σκωτσέζοι ερημίτες, άγιοι άνδρες και γυναίκες, εγκαταστάθηκαν σε μικρά νησιά και νησίδες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που βρίσκονται σε λίμνες. Ίχνη και απομεινάρια των εκκλησιών τους και των καλιών τους έχουν διατηρηθεί στα σημεία όπου ακολούθησαν μια απομονωμένη ζωή πάνω από 1000 χρόνια πριν, προσευχόμενοι συνεχώς και με θέρμη παρά το δριμύ ψύχος του βορά και των απειλητικών κυμάτων.


Το νησί Inchebroida




Απομεινάρια της εκκλησίας της αγίας  Kentigerna στο  Inchebroida



   
Αγγλικό κείμενο
http://www.pravoslavie.ru/english/76644.htm

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Η ιστορία της Μασονίας

Προέλευση

Oι ιδέες τών ποικίλων τάσεων, που μπήκαν στο στόχαστρο τής Ιεράς Εξέτασης πέρασαν σέ άλλες μυστικές οργανώσεις, όπως είναι η μασονία. Εξάλλου η μασονία βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε φορά που γίνεται λόγος γιά «παγκόσμιες συνωμοσίες».

Η κίνηση αυτή έχει τήν αρχή της στίς συντεχνίες τών οικοδόμων καθεδρικών ναών κατά τον Μεσαίωνα, που ζούσαν ομαδικά στίς «καλύβες οικοδομής» (στοές). Χρησιμοποιούσαν σύμβολα καί συνθήματα, προκειμένου νά διαφυλάξουν τά μυστικά τού επαγγέλματός τους από ανεπιθύμητο ανταγωνισμό.

Το έτος 1717, τέσσερες στοές ενώθηκαν στο Λονδίνο καί μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε η «Μεγάλη Στοά». Ετσι οί «καλύβες οικοδόμων» τών Καθεδρικών Ναών μεταβλήθηκαν σέ κοινωνικές λέσχες.

Κατά τον μεσαίωνα οί συντεχνίες αυτές προστατεύονταν επίσημα από τούς Βασιλείς. Ηταν επομένως ελεύθερος χώρος, όπου μπορούσαν ανενόχλητα νά διαφυλαχθούν καί νά καλλιεργηθούν ιδέες καί τάσεις που βρίσκοντο υπό διωγμό. Υποστηρίζεται οτι στίς συντεχνίες κατόρθωσαν νά παρεισφρύσουν αποκρυφιστικές οργανώσεις, όπως οί Ναίτες καί οί Ροδόσταυροι. Ετσι οί συντεχνίες τών πρακτικών οικοδόμων έγιναν στοές πνευματικών οικοδόμων, μέ σκοπό τήν μεταβολή τών «ακατεργάστων λίθων σέ κατεργασμένους», μέ πνευματική έννοια.

Η προετοιμασία γι’ αυτό το πνευματικό οικοδόμημα συμπληρώθηκε το έτος 1723 μέ τήν έκδοση του βασικού Συντάγματος των μασόνων, τών «Αρχαίων Καθηκόντων». Συγγραφέας του είναι ο πρεσβυτεριανός κήρυκας στό Λονδίνο James Anderson.

Σκοπός

Βασικός σκοπός τής μασονίας ήταν η μεταβολή «ενός ακατέργαστου λίθου σέ κατεργασμένο». Αυτό διατυπώθηκε στίς «Βασικές Αρχές» τών Γερμανών μασόνων, πού συντάχθηκαν στήν Φρανκφούρτη κατά τήν μεταπολεμική περίοδο:

«Η μασονία ενώνει άνδρες σέ αδελφικές μορφές, μέσω σεβαστών τελετουργικών πράξεων, επιδιώκει πνευματική εμβάθυνση καί εξευγενισμό… Η ελευθερία πίστης, συνείδησης καί σκέψης αποτελεί γιά τούς μασόνους ανώτατο αγαθό. Γι’ αυτό προσλαμβάνουν χωρίς προκατάληψη άνδρες καλής φήμης ώς αδελφούς, χωρίς νά παρατηρούν τή θρησκευτική ομολογία, τή φυλή, τήν εθνικότητα, τίς πολιτικές πεποιθήσεις καί τήν κοινωνική τάξη του καθενός. Ο μασόνος αναγνωρίζει στήν οικοδομή τών κόσμων, σέ όλα τά ζώντα όντα καί στήν ηθική συνείδηση τών ανθρώπων ένα θεϊκό δημιουργικό πνεύμα πλήρες σοφίας, ισχύος καί ωραιότητος καί το τιμά μέ το σύμβολο τού Παντοδύναμου Αρχιτέκτονος όλων τών κόσμων» (F.W. Haack, Freimaurer, 1988, σ. 6-7). Η «καλύβη οικοδόμων» ήταν ο χώρος παραμονής τών οικοδόμων τού μεσαίωνα. Τώρα αντικαταστάθηκε από το πνευματικό κέντρο τής στοάς, δημιουργήθηκε το «πνευματικό σπίτι» τών μασόνων οί οποίοι πλέον δέν έχουν ώς αποστολή τήν οικοδομή καί τή συντήρηση ενός καθεδρικού ναού, αλλά τήν ανάπτυξη τού «πνευματικού οικοδομήματος».

Τά όργανα τών οικοδόμων διατηρήθηκαν, αλλά άλλαξαν σημασία καί σκοπό: το σφυρί, ο διαβήτης, ο γνώμονας, το νήμα τής στάθμης, πήραν πνευματικό νόημα. O γνώμονας είναι το σύμβολο της ακεραιότητας καί της τάξης, δέν έχει πλέον σχέση μέ το γνώμονα στά μαθηματικά. Ο διαβήτης συμβολίζει το σύνδεσμο μεταξύ των αν-θρώπων, το νήμα της στάθμης συμβολίζει τή βυθομέτρηση του ανθρώπου, τήν αυτογνωσία.

Οι δύο στύλοι στήν είσοδο συμβολίζουν όλα τά πράγματα μέ τά οποία πρέπει νά ζήσει ο άνθρωπος. Τά τρία κηροπήγια συμβολίζουν τήν ισχύ, τήν δύναμη καί το κάλλος. Το φέρετρο που χρησιμοποιείται σέ μυήσεις μασόνων συμβολίζει τή θνητότητα τού ανθρώπου καί ο «κατεργασμένος λίθος» το κύριο έργο τής μασονίας, τή μεταβολή του ανθρώπου σέ «κατεργασμένο λίθο».

Ποικίλες τάσεις

Στο μασονικό χώρο υπάρχουν πολλές τάσεις καί κατευθύνσεις, πολλά συστήματα. Τά συστήματα εκείνα που αναγνωρίζουν τήν «Μεγάλη Στοά» τού Λονδίνου ώς «μητέρα στοά», χαρακτηρίζονται κανονικά καί διατηρούν μεταξύ τους στενή επικοινωνία. Συστήματα που δέν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα τής «Μεγάλης Στοάς», απορρίπτουν τήν πίστη σέ Θεό ή τή Γραφή, πού δέχονται γυναίκες, χαρακτηρίζονται ώς μή-κανονικά. Τά κανονικά συστήματα δέχονται τήν πίστη σέ Θεό καί σέ αίώνια ζωή, 3 μυητικούς βαθμούς, τή μυστικότητα, τή χρήση συμβόλων κ.α.

Oι, τρεις μυητικοί βαθμοί τού κανονικού μασονισμού είναι: μαθητής, εταίρος, δάσκαλος. Ομως σύντομα δημιουργήθησαν καί άλλοι βαθμοί, προκειμένου νά προω-θηθεί η μεγαλύτερη «ανύψωση» τών εκλεκτών. Ετσι υπάρχουν συστήματα μέ 7, μέ 9 καί μέ 33 βαθμούς (σκωτικό τελετουργικό). Σέ μή κανονικά συστήματα υπάρχουν καί μέχρι 90 μυητικοί βαθμοί (Μέμφις-Μισραϊμ τελετουργικό).

Κατά τον F. W. Haack κάθε «Μεγάλη Στοά» είναι ανεξάρτητη καί αυτόνομη. Δέν φαίνεται νά υπάρχει μιά διεθνής οργάνωση μασονίας (Freimaurer, σ. 20). Ομως σ’ αυτή τή θέση αντιτίθενται οί χριστιανοί φουνταμελιστές, οί οποίοι βλέπουν πίσω από κάθε τι το μασονικό δάκτυλο. Από τά στοιχεία που διαθέτουμε, δυστυχώς δέν μπορούμε νά αποδείξουμε ούτε τή μία, ούτε τήν άλλη άποψη.

Το τελετουργικό

Το τελετουργικό τής μασονίας αποτελεί είδος εμπειρίας της πνευματικής εμβάθυνσης καί του εξευγενισμού. Οί μυητικές τελετουργίες ανωτέρων βαθμών πλαισιώνονται μέ διακόσμηση που στά μή κανονικά μασονικά συστήματα μπορεί νά φθάσει μέχρι τή μαγεία. Ενα τελετουργικό γιά το βαθμό του Δάσκαλου αναφέρει:

Πρίν από τήν εργασία συναθροίζονται οί κάτοχοι του τρίτου βαθμοϋ (βαθμός τού Δασκάλου) καί αναγράφουν τά ονόματά τους στον κατάλογο παρόντων. Τότε συναθροίζονται οί υπηρέτες λίγο πρίν στο Ναό καί φωτίζουν το Ναό γιά τήν έναρξη τών εργασιών. Ανάπτονται κεριά. Τότε oι αδελφοί παρακαλούνται νά ενδυθούν τά τεκτονικά τους ενδύματα, νά βάλουν τήν ποδιά τους καί οδηγούνται στο Ναό, προκειμένου νά γίνει έναρξη τών εργασιών τής στοάς. Ερωτάται κατά πόσον όλοι οί παρόντες είναι αδελφοί τής στοάς στο βαθμό τού Δασκάλου. Ετσι ή στοά ασφαλίζεται έναντι τής εισόδου αναρμοδίων προσώπων, ανάπτονται τρία κεριά μέ τά λόγια: «ή σοφία οδηγεί το οίκοδόμημά μας! η ισχύς το ενδυναμώνει, το κάλλος το ολοκληρώνει!». Τότε αρχίζει η εργασία του 3ου βαθμού.

Τώρα ανοίγεται το «Βιβλίο τού Νόμου» (Κοράνι, Βίβλος κ.ο.κ.) τοποθετούνται επάνω του ο γνώμονας καί ο διαβήτης καί ο Δάσκαλος τής Εδρας απαγγέλλει ένα εισαγωγικό λόγο μέ νόημα. Τότε ακολουθεί η εισαγωγή καί η εξέταση τών εταίρων που πρόκειται νά ανυψωθούν στο βαθμό τού Δασκάλου. Oι εταίροι οδηγούνται μέσα, εξετάζονται, εξοικειώνονται μέ συνθηματικές λέξεις καί χειρονομίες καί οδηγούνται καί πάλι έξω. Τότε ο Ναός διακοσμείται γιά τήν κύρια τελετή μύησης. Μερικοί υπηρέτες φορούν ιδιαίτερες ενδυμασίες. Οί εταίροι οδηγούνται μέσα καί απαιτούνται από αυτούς οί συνθηματικές λέξεις καί οί χειρονομίες πού έχουν διδαχθεί. Πρίν ο Δάσκαλος τής Εδρας απευθύνει μιά προσφώνηση στούς εταίρους, τούς αφαιρείται η ποδιά του εταίρου. Μετά τήν προσφώνηση ακολουθούν «τά ταξίδια τού Δασκάλου» – ξενάγηση στο χώρο τού ναού, πού έχει ως σκοπό νά υπαινιχθεί το συμβολικό ταξίδι. Αφού δώσουν τήν υπόσχεση τού Δασκάλου («Ορκίζομαι στον μασονικό μου λόγο: Νά συνδεθώ μέ τήν αδελφότητα μέ ακατάλυτη κοινωνία, νά σιωπώ όπως ο θάνατος, νά θέσω στήν πρόσκαιρη ζωή μου το μέτρο τού αιωνίου»), απαγγέλεται ο «μύθος Χιράμ» ο οποίος θά εκπληρωθεί συμβολικά στον εταίρο.

Αυτός ο παλαιός θρύλος τής συντεχνίας τών μεσαιωνικών μαέστρων τών καθεδρικών ναών, αναφέρεται στον θάνατο καί στήν αναγέννηση τών δικαίων. Ο εταίρος ζεί τήν κατάσταση αυτή συμβολικά. Μέσω τού λόγου τού Δασκάλου αναγεννάται σέ νέα ζωή. Στήν διάρκεια αυτής τής διαδικασίας ο φωτισμός τού χώρου γίνεται ισχυρός καί ο εταίρος ανυψώνεται στο βαθμό τού Δασκάλου. Ενδύεται τή στολή τού Δασκάλου καί διδάσκεται τά σύμβολα τού βαθμού τού Δασκάλου (3ου βαθμού). Κατόπιν κλείνουν οί εργασίες τής μυήσεως. Ακολουθεί η πανηγυρική έξοδος, ενώ οί αδελφοί υπηρέτες εκτελούν μιά υπόλοιπη εργασία κατά τήν οποία τακτοποιείται ο χώρος του ναού καί κλειδώνονται ξανά τά όργανα που είναι απαραίτητα γιά το τελετουργικό (F.W. Haack, Freimaurer, σ. 17-18).

Η θέση τής Εκκλησίας

Η μασονία γνώρισε νωρίς διωγμούς. Ομως κατώρθωσε νά περιλάβει στούς κόλπους της, ιδιαίτερα κατά τον ΙΘ΄΄ αιώνα, πρίγκηπες, βασιλείς, αυτοκράτορες, εκπαιδευτικούς, κληρικούς. Ας δούμε όμως πιό λεπτομερώς τή στάση τής Εκκλησίας απέναντι σ’ αύτή τήν κίνηση.

Η Δυτική Εκκλησία
Η μασονία θεωρήθηκε από τή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ώς ασυμβίβαστη προς τήν χριστιανική πίστη. O πάπας Κλήμης ΙΒ’ κατά το έτος 1738 αφόρισε τήν οργάνωση αυτή. Το 1754 ο αφορισμός ανανεώθηκε. Ακολούθησαν διωγμοί καί από μέρους τής Πολιτείας. Στή Γαλλία ο μασονισμός συνδέθηκε μέ τήν άρνηση τού Θεού. Από μέρους τής μασονίας κατεβλήθη προσπάθεια αποβολής τής Εκκλησίας από τήν δημόσια ζωή. Ο πάπας Leo IG΄΄ μέ τήν βούλα τού Humanum Genus (1884), χαρακτήρισε τή μασονία ώς αντιεκκλησία, που ιδρύθηκε από τή ζηλοφθονία τού Διαβόλου, μέ επίκεντρο τήν έχθρα εναντίον τής Εκκλησίας. Κατά τήν παπική βούλα οί μασόνοι θέλουν νά καταβιβάσουν το γάμο σέ συνήθη συμβόλαιο, νο χωρίσουν τήν Εκκλησία από τήν Πολιτεία καί νά απωθήσουν τή χριστιανική διδασκαλία από τή δημόσια ζωή. Ο Codex Juris Canonici, το Κανονικό Δίκαιο τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1917), προβλέπει γιά τούς μασόνους τον αφορισμό.

Μετά τήν Β’ Σύνοδο του Βατικανού, το 1974, η Kogregatio Πίστεως καθόρισε πως οί νόμοι γιά τούς μασόνους ισχύουν στήν περίπτωση που κάποιος προέβη πράγματι σέ αντιεκκλησιαστική ενέργεια. Ομως η Γερμανική Επισκοπική Σύνοδος καθόρισε το 1986 πως η ταυτόχρονη συμμετοχή στήν Καθολική Εκκλησία καί στή μασονία αποκλείεται. Ο νέος Codex Juris Canonici (1983) δέν αναφέρεται ονομαστικά στή μασονία, αλλά γενικά στή συμμετοχή σέ εταιρείες, που δρούν εναντίον τής Εκκλησίας.

Η Εκκλησία της Ελλάδος
Στο θέμα τής μασονίας η Εκκλησία τής Ελλάδος έλαβε επίσημη θέση καί μάλιστα δύο φορές. Κατ’ αρχήν η Σύνοδος τής Ιεραρχίας ασχολήθηκε μέ το θέμα αυτό κατά τήν συνεδρία τής 7ης ‘Οκτωβρίου 1933 καί εξέδωκε ειδική «Πράξη» (Εκκλησία 48/1933, σ. 37-39). Το κείμενο αυτό κάνει λόγο περί «διεθνούς μυητικού οργανισμού» καί «μυσταγωγικού συστήματος, όπερ υπομιμνήσκει τάς παλαιάς εθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ή λατρείας, από τών οποίων κατάγεται καί τών οποίων συνέχειαν καί αναβίωσιν αποτελεί». Το κείμενο αναφέρεται σέ μαρτυρίες μασονικών κειμένων καί κατοχυρώνει τή θέση της «έκ τών έν ταίς μυήσεσιν δρωμένων καί τελουμένων».

Γιά τήν μύηση τού τρίτου βαθμού αναφέρεται πως αποτελεί «δραματικήν αφήγησιν τού θανάτου τού πάτρωνος τής μασονίας Χιράμ καί είδος τι μιμητικής επαναλήψεως του θανάτου τούτου. Ούτως η Μασονία αποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, όλως διάφορος, χωρισμένη καί ξένη τής Χριστιανικής Θρησκείας». Η Μασονία, λέγει στή συνέχεια το κείμενο, έχει θρησκευτικές τελετές, όπως το τεκτονικό βάπτισμα, ο τεκτονικός γάμος, το τεκτονικό μνημόσυνο, τά εγκαίνια τού τεκτονικού ναου κ.α. Εχει μυήσεις, τελετουργικά τυπικά, δική της ιεραρχική τάξη, εορτές ηλιοστασίων, θρησκευτικά συμπόσια καί μπορεί νά καταταχθεί στο χώρο τής θρησκευτικής φυσιολατρείας.

Η Ιερά Σύνοδος κατηγορεί τήν μασονία γιά συγκρητισμό, πράγμα που επιβεβαιώνει τήν καταγωγή της από τά αρχαία ειδωλολατρικά μυστήρια, τά οποία εδέχοντο στίς μυήσεις των κάθε λάτρη, οποιουδήποτε θεού. Μέ το νά ζητεi ή μασονία νά συμπεριλάβει στούς κόλπους της ολόκληρη τήν ανθρωπότητα, μέ τήν υπόσχεση πως θά τής προσφέρει «ηθικοποίησιν καί τελειοποίησιν καί γνώσιν τής αληθείας, ανυψοί ανεπαισθήτως εαυτήν είς είδος τι υπερθρησκείας, θεωρούσα πάσας τάς θρησκείας, μηδέ τής χριστιανικής τοιαύτης εξαιρουμένης ώς υποδεεστέρας αυτής. Υποτρέφει δέ ούτω είς τούς μύστας αυτής το φρόνημα, ότι μόνον έν τοίς μασονικοίς εργαστηρίοις γίνεται η κατεργασία καί λείανσις τού αξέστου καί ακατεργάστου λίθου».

Οί αξιώσεις τής μασονίας περί υπερθρησκείας αποδεικνύονται καί από το γεγονός ότι δημιουργεί μιά αδελφότητα, τήν οποία θεωρεί ότι εξυψώνεται πάνω από κάθε άλλη που βρίσκεται έξω, ακόμη κι αν πρόκειται γιά χριστιανική, ώς αδελφότητα που αποτελείται από βέβηλους. Μέ τή μασονική μύηση ο χριστιανός γίνεται αδελφός τού μυημένου οθωμανού ή βουδιστή ή οποιουδήποτε ορθολογιστή, ενώ ο χριστιανός που δέν έχει μυηθεί στή μασονία λογίζεται γι’ αυτόν βέβηλος.

Αντίθεση προς τή χριστιανική πίστη συνιστά επίσης καί η φυσική ηθική, που υιοθετείται από τή μασονία. H χριστιανική πίστη περιορίζει τον ανθρώπινο λόγο στά όρια τής θείας αποκαλύψεως και οδηγεί στον αγιασμό ώς αποτέλεσμα τής χάριτος τού Θεού. Αντίθετα η μασονία στηρίζει το ηθικό της οικοδόμημα «επί μόνων τών φυσικών δυνάμεων του ανθρώπου, προς φυσικούς όλως κατατείνουσα σκοπούς».

Η «Πράξις» της Ιεραρχίας αναφέρεται στήν καταδικαστική στάση τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας καί τών Προτεσταντικών Εκκλησιών καί μνημονεύει τήν σχετική αναφορά τής «Διορθοδόξου Επιτροπής» που συνήλθε στο Αγιο Ορος καί χαρακτήρισε τή μασονία ως σύστημα αντιχριστιανικόν καί πεπλανημένον». Κατά τήν θεση που πήρε ο τότε Αρχιεπίσκοπος τής Ελλάδος Χρυσόστομος, καί η οποία υπογραμμίζεται στήν «Πράξιν», κληρικοί που μετέχουν τής μασονίας είναι άξιοι καθαιρέσεως.

Η απόφαση αυτή τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος ανανεώθηκε μέ μία νέα, που ελήφθη κατά τήν 28ην Νοεμβρίου 1972 καί χαρακτηρίσθηκε «αυθεντικό κείμενο αυτής». Γι’ αυτό καί η Ιεραρχία «εμμένει απολύτως εις τά έν τή Πράξει οριζόμενα περί Μασονίας. Διακηρύσσει καί αύθις ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη καί αντίθετος προς τήν εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών Εκκλησίας. Διαδηλοί κατηγορηματικώς ότι η ιδιότης τού Μασόνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς τήν ιδιότητα του χριστιανού μέλους τού Σώματος τού Χριστού».

Η νέα αυτή απόφαση μνημονεύει καί επαινεί τήν υπ’ αριθ. 260/1.12.1969 απόφαση τού Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, μέ τήν οποία η μασονία κατεδικάσθη «ώς θρησκεία μυστική, μή γνωστή», καθώς καί τήν ανακοίνωση τής Ιερας Συνόδου, που δημοσιεύθηκε στή «Φωνή τού Κυρίου» (13.5.1970), όπου η μασονία στηλιτεύεται ώς θρησκεία.

Κλείνοντες το θέμα περί μασονίας, παρατηρούμε πως κατά τον ισχυρισμόν τών μασόνων, τουλάχιστον τού «κανονικού συστήματος», η μασονία δέν είναι θρησκευτική κίνηση καί δέν διαθέτει διεθνείς ιεραρχικές δομές. Αλλά ακόμη κι’ αν αυτό ανταποκρίνεται στήν πραγματικότητα, το μασονικό οικοδόμημα δέν συμβιβάζεται μέ τή χριστιανική πίστη.

Κατ’ αρχήν υπογραμμίζεται ότι το τελετουργικό αποτελεί είδος εμπειρίας πνευματικής εμβάθυνσης καί προσωπικού «εξευγενισμού», μετατροπής του «λίθου» από τήν κατάσταση του «ακατέργαστου» σέ «κατεργασμένου», δηλαδή τής «προσωπικής τελειώσεως». Αλλά αυτός ο δρόμος τής μασονίας είναι αντίθετος μέ τον χριστιανικό.

Η μασονική εμπειρία δέν οδηγεί τον άνθρωπο πέρα από τήν εμπειρία του εαυτού του ή τής κοινωνίας τών «αδελφών». Δέν ξεπερνάει τήν κτιστή πραγματικότητα καί εγκαταλείπει τον άνθρωπο μόνο. Γιά τον χριστιανό δέν υπάρχει τελείωση έξω από τή συμμετοχή του στή ζωή του Θεού «εν Χριστώ Ιησού». Η αγιότητα ανήκει στον Χριστό («είς άγιος») καί κατ’ επέκταση καί σέ εκείνους που μετέχουν τής ζωής τού Χριστού. Είναι αγιότητα «κατά μετοχήν» καί όχι ανεξάρτητη από τή χριστιανική πίστη καί από το φρόνημα του Χριστού.

Κατά τήν χριστιανική πίστη δέν μπορεί νά υπάρχει αδελφικός σύνδεσμος χωρίς το «Πνεύμα τής υιοθεσίας», ούτε ηθική χωρίς δόγματα. Εξάλλου δέν υπάρχει «κοσμοθεωρία τών δέκα εντολών», χωρίς τή σύνδεση μέ τήν διδασκαλία τής Παλαιάς καί τής Καινής Διαθήκης καί προ παντός χωρίς αναφορά στο πρόσωπο τού Ιησού Χριστού. Ο χριστιανός δέν αποβλέπει στήν «πνευματική ζωή» ώς αποτέλεσμα ανθρωπίνων προσπαθειών, αλλά στήν αγιοπνευματική ζωή, που είναι δώρο τού Θεού.

Μέ το άγιο βάπτισμα προσλαμβάνεται ο πιστός στο Σώμα του Χριστού καί γίνεται «είς έν Χριστώ» μέ όλα τά άλλα μέλη τού ίδιου Σώματος, γίνεται «μέλος έκ μέρους». Δέν μπορεί νά δεχθεί τή μασονική μύηση καί τήν αντίληψη πως αυτή τον οδηγεi πέρα από το χώρο τού «βέβηλου» καί τον καθιστά πνευματικό αδελφό μέ τον πιστό του Ισλάμ ή όποιας θρησκείας.

Εμείς oι χριστιανοί πιστεύουμε πως γινόμαστε παιδιά του Θεού μόνο όταν λάβουμε το πνεύμα τής υιοθεσίας, διά του οποίου εντασσόμαστε στο Σώμα τού Χριστού μέ το άγιο βάπτισμα (Γαλ. γ’ 26). Μόνο τότε γινόμαστε «κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι». Το Αγιο Πνεύμα, πού ονομάζεται καί «Πνεύμα Χριστού», «συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Eί δέ τέκνα, καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δέ Χριστού» (Ρωμ. η’ 17). Το νά αξιολογήσει κανείς τή μασονική μύηση πάνω από το χριστιανικό βάπτισμα, αποτελεί βλασφημία εναντίον τού Αγίου Πνεύματος. Η μασονία δέν συνδέει τίς ήθικές αξίες, τίς οποίες κηρύττει μέ μία συγκεκριμένη πίστη σέ Θεό. Η περί Θεού εικόνα («Μέγας Αρχιτέκτων τών Κόσμων») προσδιορίζεται εντελώς υποκειμενικά, από τον καθένα μασόνο, ανάλογα μέ τίς προσωπικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η κατανόηση τού ανθρώπου καί τής ζωής, όπως άλλωστε καί ή περί Θεού αντίληψη, ξεπερνούν τά όρια μιάς συγκεκριμένης πίστης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η χριστιανική πίστη σχετικοποιείται καί εξισώνεται αξιολογικά μέ τήν πίστη του Ισλάμ, μέ το βουδδισμό κ.ο.κ. Οποιος ζεί «σωστά», λογίζεται καί «σωστός» απέναντι στο Θεό.

Η θέση αυτή δέν ταυτίζεται μέ τήν διδασκαλία τής χριστιανικής αγίας Γραφής καί μέ τήν πίστη στον Τριαδικό Θεό. Εδώ η χριστιανική Βίβλος δέν είναι πλέον η μοναδική Θεία αποκάλυψη. Εναλάσσεται μέ το Κοράνι, τίς Βέδες κ.ο.κ. Είναι «έναι» από τά πολλά «ιερά βιβλία»! Η χριστιανική πίστη δέν είναι η μόνη καί βεβαία οδός σωτηρίας, αλλά μία από τίς πολλές «ατραπούς». Ολες οί θρησκείες οδηγούν «στον ίδιο σκοπό». Μ’ αυτό τον τρόπο τά είδωλα γίνονται αντανάκλαση τής «μιάς θεότητας», τού «Μεγάλου Αρχιτέκτονα τών Κόσμων», ο οποίος είναι «ανοικτός» γιά όλες τίς Θεότητες. Εδώ πλέον δέν ισχύει η φράση, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό: «έν αυτώ κατοικεί πάν τό πλήρωμα τής Θεότητος σωματικώς». Ο απόστολος το υπογράμμισε αυτό γιά νά προφυλάξει τούς πιστούς από τήν ψευδή σοφία. Γι’ αυτό καί αναφέρει προηγουμένως: «Προσέχετε μήπως σάς παρασύρει κανείς μέ τή φιλοσοφία καί μέ κούφια απατηλά πράγματα, κατά τήν παράδοση τών ανθρώπων, κατά τά στοιχεία τού κόσμου καί όχι κατά Χριστόν» (Κολ. β’ 8-9).

Απ’ όσα αναφέρωμε γίνεται σαφές ότι η Μασονία είναι ασυμβίβαστη μέ τή Χριστιανική πίστη καί τήν ιδιότητα τού Ορθοδόξου Χριστιανού. Ιδιαίτερα επιση-μαίνουμε τον κίνδυνο διαβρώσεως τού ποιμαντικού έργου καί ακυρώσεις τού μηνύματος τού Ευαγγελίου καί τής έν Χριστώ ελπίδος.

Οπως καί άλλες αποκρυφιστικές ομάδες εγκαταλείπουν τον άνθρωπο εντελώς μόνο, στήν προσπάθειά του νά βρεί το αληθινό νόημα τής ζωής καί νά το πραγματώσει. Αύτό είναι δυνατόν μόνον διά τής θείας χάριτος, διά τής δωρεάς τού Χριστού. Ο λόγος του Κυρίου «ουδείς έρχεται πρός τόν πατέρα εί μή δι’ εμού» (Ιωάν. ιδ’ 6) βρίσκει εδώ πλήρη εφαρμογή.

* * *

(Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας», Τεύχη 4ον – 10ον»», Εκδόσεις Διάλογος, Αριθ. 15 . Της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Διαλόγου και Πολιτισμού της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ενωση Γονέων γιά την Προστασία της Οικογενείας και του ατόμου)

poimin.gr

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/01/%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%83%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1%cf%82.html#ixzz3wetRBsG9